Mislukte keukenroman vermomt als jongensboek
Mag dat? Mag je een boek schrijven zonder enige literaire pretenties en er een lekker vette ‘over de top’ avonturenboek van maken? En mag dat, als je een internationaal gevierde romanschrijfster bent, misschien wel de grootste van je generatie? Blijkbaar mag dit, want Isabel Allende deed het en ik moet zeggen dat ik af en toe best wel genoten heb van haar boek over Diego de la Vega, Zorro. Nu ben ik geen groot Allende-kenner, na haar prachtige debuut Het huis met de geesten heb ik geloof ik niets mee van haar gelezen. Ik weet daarom niet of haar huidige stijl die van Zorro is, maar literatuur kan ik Zorro niet noemen. Maar nogmaals, hoe erg is dat?
We kennen allemaal de gemaskerde held Zorro die het opneemt voor de kleine man en geld steelt van de rijken. Goed en kwaad zijn volgens gemakkelijke scheidslijnen verdeeld en Zorro zit in het kamp der goeden, hoewel aan hem wel narcistische en egocentrische trekjes toe te schrijven zijn. De scherpe scheidslijn tussen goed en kwaad vormden de basis van de eerdere romans en films over Zorro en zo zit ook Allendes Zorro in elkaar. De indianen zijn goed, zigeuners ook, de Fransen overheersers in Spanje zijn slecht en de helft van de Spanjaarden is goed en de andere helft niet. Allende vertelt het verhaal dat vooraf is gegaan aan de Zorro die we kenden uit onze jeugd en laat zien hoe Zorro Zorro wordt. Zijn vader is een Spaanse edelman en zijn moeder een Indiaanse schone. Diego groeit op tussen twee culturen, haalt met zijn bloedbroeder Bernardo al het denkbare kattenkwaad uit dat jongens kunnen verzinnen, maar verlies nooit wat rechtvaardig is uit het oog. Samen gaan ze als de middelbare schoolleeftijd hebben bereikt naar Spanje en groeien daar verder op in het gezin van een Spaanse edelman met twee dochters, een hele mooi en een hele leuke. Zorro leert schermen en vechten als de beste en ook hier beleeft hij het ene avontuur na het andere. En vaak ook de meest onwaarschijnlijke, want Allende moet wel alle verhaallijnen bij elkaar zien te houden. Het Spaanse deel had zeker 100 pagina’s korter gemogen, maar de flamboyante stijl van Allende maakt dat je je als lezer toch vermaakt. In Spanje leert Diego zijn latere levensvijand kennen die het hem verder in het hele boek lastig blijft maken. In Spanje ontwikkelt hij zijn alter ego Zorro.
Liefde
Avonturen genoeg, maar met de liefde gaat het niet echt lekker in de roman van Allende. Al snel verklapt Allende dat Diego annex Zorro de mooie dochter van de Spanjaard niet krijgt. Dan zal het wel met de leuke goed aflopen, dacht ik. Maar ook al is er in het hele boek de belofte van romantiek en liefde en krijgen we het gezwijmel van de mooie dochter uitgebreid te horen, de liefde komt er uiteindelijke bekaaid af in Allendes Zorro. En dat maakt dat het boek uiteindelijk niet zijn verwachtingen waar maakt. Want waarom de lezer bijna 500 bladzijden meezeulen van Californië naar Spanje en weer terug als ze elkaar uiteindelijk toch niet krijgen. Om er nog een literair tintje aan te geven? Welnu, dat is dan mislukt. Allende had er beter aan gedaan om met de grote knipoog die ze gebruikt heef om het jongensboek van haar held te schrijven er ook een fijne over de top liefdes roman van te maken. Als je dan een Hollywoodboek maakt, laat de geliefden elkaar dan ook krijgen. Want als ze niet lang en gelukkig mogen leven, dan voel je je als lezer van dit genre ernstig bekocht.
