De Zamperini legende
De Italiaans-Amerikaanse oud-atleet Louis Zamperini deed mee aan de Olympische Spelen van 1936 in Berlijn en vocht hierna tijdens de Tweede Wereldoorlog tegen de Japanners. In 1943 ging het mis en stortte hij met zijn vliegtuig neer in de uitgestrekte Stille Oceaan. Het was het begin van een lange lijdensweg.
[Recensie] “Als ik mijn leven nog eens over moest doen, dan zou ik vroegtijdig zelfmoord plegen”, zo zou Louis Zamperini ooit eens hebben gezegd. Op zich een zeer begrijpelijke uitspraak, gezien het feit dat de man meer ontberingen heeft moeten doorstaan dan menselijkerwijs normaliter voor mogelijk kan worden gehouden.
Hij wordt op 17 januari 1917 geboren in Olean in de staat New York. In de jaren twintig verhuist de familie Zamperini naar Torrance in het zonnige Californië. Louis lijkt op te groeien voor galg en rad. De brutale belhamel haalt continu kattenkwaad uit, is op school geen succes en hij jat alles wat los en vast zit. Bij voorkeur versgebakken taarten van nietsvermoedende buurvrouwen. Het feit dat Louis vaak moet wegrennen van mensen die nog een eitje met hem te pellen hebben, zorgt er wel voor dat hij als broekje al een goede conditie heeft.
Hitler en de Olympische Spelen
Oudere broer Peter denkt dan ook dat atletiek een goede uitlaatklep zal zijn voor de Louis overtollige energie. Peter heeft dit goed gezien want Louis begint al snel hardloopwedstrijden te winnen en hij belandt na de middelbare school zelfs in het atletiekteam van UCLA. Louis ontwikkelt zich in razend tempo en in 1936 mag hij zelfs naar de Olympische Spelen in Berlijn.
Louis wint daar geen medaille, maar de slotronde van de 5.000 meter loopt hij in een zo’n hoog tempo, dat Hitler er danig van onder de indruk is. De Führer nodigt de hardloper dan ook uit en schudt hem de hand.
In Berlijn is Louis pas negentien jaar oud, dus nog lang niet op zijn sportieve top. Hij zet dan ook alles op de Spelen van 1940. De uitbraak van de Tweede Wereldoorlog gooit echter roet in het eten. Louis besluit zijn steentje aan de oorlogsinspanning bij te dragen en wordt bommenrichter.
Lijdensweg
In mei 1943 gaat het mis en stort Louis met zijn vliegtuig neer in de uitgestrekte Stille Oceaan. Samen met enkele kameraden overleeft hij het ongeluk. Ze weten op een van het vliegtuig afkomstig reddingsvlot te klauteren. Wat volgt is een ellenlange lijdensweg, waarbij honger, dorst, haaien, krijgsgevangenschap en foltering de hoofdrol spelen.
Unbroken is een buitengewoon integrerende vertelling, waarbij de lezer niets anders dan bewondering kan hebben voor de overlevingsdrang en het doorzettingsvermogen van Louis. Nadeel is alleen dat het verhaal, vooral in het begin, een erg hoog ‘en toen, en toen, en toen’ gehalte heeft, wat ten koste gaat van de spanningsopbouw.
Hillenbrand lijkt in het voorbereidingsproces enigszins te zijn overrompeld door Louis, die ze veelvuldig telefonisch heeft gesproken, want erg objectief is het boek niet. Het is bijna een hagiografie. Wanneer Hillenbrand meer afstand tot haar onderwerp had genomen, en hier en daar iets meer nuance had aangebracht in haar manier van vertellen, dan zou het boek overtuigender en geloofwaardiger zijn geweest. Verder is het gewoon een mooie biografie. Een bijna Bijbelse geschiedenis van afzien, lijden, en vergevingsgezindheid.
—
Eerder verschenen op Sportgeschiedenis.nl
