De Volkskrant meldde gisteren het overlijden van dichter Hans Tentije: “Hans Tentije (1944-2023) bouwde aan een van de mooiste naoorlogse oeuvres in de Nederlandstalige poëzie. Veel gedichten van Hans Tentije zweven op de grens tussen proza en poëzie. De laureaat van de Constantijn Huygens-prijs overleed donderdag 26 oktober op 78-jarige leeftijd. Verwijzingen naar het werk van Paul Celan, de Duitse dichter voor wie herinneren een plicht was, zijn er alom.”
Tentije ontving in 1997 de Constantaijn Huygens-prijs. De jury oordeelde toen als volgt over zijn werk: “Sinds zijn debuut in 1975 bouwde Hans Tentije aan een uniek poëtisch oeuvre. Het is niet alleen groot – het omvat zestien dichtbundels en met De innerlijke bioscoop ook een uitstapje naar poëtische proza – het is daarnaast van een grote consistentie en van een constante kwaliteit. Tentijes referentiekader is eerder de Europese dan de Nederlandse literatuur en zijn stijl sluit aan bij de Amerikaanse epische traditie.
Hij schrijft lange, verhalende gedichten waarvan trefzekere observatie, oog voor detail en rake typeringen van personages en landschappen de belangrijkste kenmerken zijn. Dat levert een bijzonder beeldrijke poëzie op die met uiterste precisie taferelen en panorama’s schildert. Tegelijk slaagt de dichter er op meesterlijke wijze in om in die helderheid een zekere onbestemdheid te creëren waardoor soms werkelijkheid, droom en verbeelding in elkaar overvloeien, wat tot bijzondere inzichten leidt.”
Eerder ontving hij al Tentije de Lucy B. en C.W. van der Hoogtprijs en de Herman Gorterprijs. Volgens de Volksrkant is het een mysterie dat de P.C. Hooft-prijs nooit aan hem is uitgereikt.
De laatste bundel van Tentije verscheen vorig jaar onder de titel Waarvandaan.
Lees hier het IM van de Volkskrant
–
Redactie Bazarow