Over het boek
Blauwe Tomaten vertelt het verhaal van onverwachte ontmoetingen die tot waarheden leiden waar schuld, boete en vergeving bekeken worden vanuit het menselijke (on)vermogen met de eigen beperkingen om te gaan. Deze roman speelt zich af op Curaçao waar shon Mi in de binnenstad een opvang voor zwervers bestiert, Kevin zijn kleine zusje probeert te beschermen, pastoor Bree zich geconfronteerd ziet met misbruik, de drankverslaafde Wesu zijn oude beroep oppakt om een al lang uitstaande rekening te vereffenen en Dominique tegen wil en dank haar weg vindt. De zee kolkt, draait en deint. Net als haar gedachten dat doen. Feiten. Blijf bij de feiten. Welke feiten? Wat zijn de feiten? Alles wat ze weet, of denkt te weten, is in beweging zonder dat ze er nog grip op lijkt te hebben. […] Het ‘waarom ze uit elkaar zijn gegaan’ begint invulling te krijgen. Maar waarom sloeg hij haar? Zo erg dat ze vluchten moest? En waarom heeft haar moeder niks verteld hierover? Waarom? Wat houdt Nora achter? En wat voor een vent mishandelt zijn vrouw en wil niks meer met z’n kind te maken hebben? Dan moet je toch een klootzak zijn? Maar hij huilde en heeft met haar gespeeld met de zee. Ze heeft het teruggezien. En het heeft haar onderuit geschopt. Zoals ook de herinneringen doen die zich de laatste tijd aandienen wanneer ze daar zin in hebben. Herinneringen waarin die klootzak een rol speelt. En geen klootzak is.
Gegevens boek
Titel: Blauwe Tomaten
ISBN: 9789493214965 / ISBN E-book: niet beschikbaar
Uitgeverij: In de Knipscheer
Genre: Literatuur
Aantal pagina’s: 400
Over de auteur
Elodie Heloise (1968) woont en werkt op Curaçao, het eiland waar zij opgroeide. Ze is de auteur van Herinneringen aan Curaçao (2006) bij uitgeverij Memento Vivi, Carnaval op Curaçao (2011) bij Carib Publishing, de verhalenbundel Woestijnzand (2012) bij uitgeverij In de Knipscheer en het jeugdboek voor alle leeftijden Shusu en Sir Raylison (2019) bij Fundashon Sembra Buki. Blauwe Tomaten is haar eerste roman. Elodie Heloise is een sociaal maatschappelijk geëngageerd schrijver die haar schrijfkilometers heeft gemaakt in de journalistiek en daarbuiten met altijd het eiland Curaçao dicht aan haar hart. Meer info op www.elodieheloise.com
Als leesfragment uit Blauwe tomaten publiceert Bazarow hoofdstuk 10
[Leesfragment] Soms kan ik niet slapen. Wil ik niet slapen omdat ik bang ben voor wat er gebeurt als ik mijn ogen dichtdoe en de plaatjes komen. Overdag zijn ze er niet. Dan weet ik dat waar ik nu ben, er niks kan gebeuren. Maar ’s nachts is het anders soms. Dan ben ik weer thuis. En daar wil ik wel en niet zijn. Ik mis mijn boomhut en de hagedissen. Zullen ze zonder mij ook hardloopwedstrijden doen? En mijn kamer, die mis ik ook. Hoe zou het op school gaan? Zonder mij in de klas.
En eigenlijk mis ik papa ook. Maar dat is moeilijk. Ik weet niet of ik papa mag missen. Mama praat er niet over. Papa doet mama pijn. Dat gebeurt als ik in bed lig. Dan hoor ik hem. Hij praat hard eerst. Dan schreeuwt hij en dan hoor ik mama roepen: ‘Nee, nee, niet doen.’ Ik ben een keer mijn kamer uit gegaan om te kijken. Maar ik durfde niet verder dan de gang. Papa was zo hard aan het schreeuwen. Zo boos. Zo zo verschrikkelijk boos was hij. Bang was ik. Heel bang. Terug in mijn kamer kon ik de klappen horen. Ook met het kussen over mijn oren.
Nu kan ik als ik wakker word en moet plassen gewoon naar de wc gaan. In mijn oude huis durfde ik dat niet. Ik had op school een plastic cup gevonden. Die heb ik mee naar huis genomen en op mijn kamer gezet. Daar kon ik dan in plassen als papa en mama weer ruzie hadden. En toch mis ik papa.
Ik denk dat we nooit meer teruggaan. Zal ik papa dan ook nooit meer zien?
Hannah slaat Dominiques dagboek dicht. Waterogen en een verstrakte kaak. Veel meer, veel meer dan ze toe wil geven heeft haar dochter meegekregen. De passage die ze net gelezen heeft, schreef Dominique op toen ze al geruime tijd in Nederland waren. Het was rustig toen. Geen geweld meer, geen angst meer. En niet in de laatste plaats omdat er geen contact was met Dimitri. Maar geen contact betekent nog niet dat wat er geweest is, verdwijnt. Een ervaring kan je niet wegpoetsen. Dat weet ze zelf ook heel goed. Daarom probeerde ze toentertijd zo goed en kwaad als het ging het beleefde anders te formuleren. Wanneer ze er niet onderuitkwam er iets over te moeten zeggen.
De ziekte van de Blauwe Tomaten, zo noemde ze het toen Dominique ernaar vroeg. Later kwamen het ‘gestruikeld, stom hè’, ‘hoofd gestoten tegen het keukenkastje’, ‘dom geweest, uitgegleden in de badkamer’ die ze als verklaring opvoerde voor blauwe plekken, schrammen en korsten. En nooit besprak ze met Dominique wat er echt gebeurd was. Ook later niet. Het overkwam haar, niet haar dochter. Die lag ’s avonds als het moeilijk werd rustig in haar bedje te slapen. En Hannah geloofde dat. Stellig. Dat moest ze wel geloven. Anders had ze toch niet kunnen blijven totdat zijzelf het niet meer trok?
Een gedachte die haar misselijk maakt, dringt zich op. Was dat echt zo? Zou ze eerder zijn vertrokken als ze had geweten dat Dominique veel meer wist dan haar lief was? Of sprak ze er niet over omdat zij het zelf niet wilde weten. Voor niemand. Hannah slikt. Ze weet dat het waar is. Het was in haar eigen belang geweest. Om te kunnen blijven doen alsof het er niet was tot het niet meer ging en onderweg leverde ze haar dochter over aan beelden, gevoelens en gedachten die ze nooit heeft kunnen uiten, laat staan verifiëren of verwerken. Niet met een zwijgende moeder tegenover je en een vader die er niet meer is. Dominique was daar alleen in. Heel alleen. En Hannah voelt en weet dat de afstandelijkheid waarmee haar dochter haar de laatste tijd benadert hier een rechtstreeks gevolg van is.
Wil ze dat veranderen, als dat nog kan, dan zal ze open moeten en eerlijk kijken naar wat Dominique gezien heeft. Ze moet naar binnen. Naar haar geheugen waar zich de afdeling ‘nooit meer aan denken’ bevindt in het departement van achtergelaten herinneringen. En daarbinnen is een sectie die Dominique heet. Die deur staat wagenwijd open nu.
Ze kijkt. Een gedeukt plastic bekertje staat er. Een doos met schelpen en steentjes en de honkbalknuppel die ze onder haar bed bewaarde voor het geval ze zich echt verdedigen moest en die Dominique er weg had gehaald. O god, het kinderdokters-tasje. De steek die ze voelt, doet die herinnering onmiddellijk ontvouwen. En ze kijkt terug naar die dag. Ze moet wel.
—
Lezersactie
Belangstelling voor dit boek? Bazazrow verloot 3 exemplaren!
* Stuur een mailtje naar vrienden@bazarow.com met de titel van het boek wat jij graag wil winnen, vergeet je adresgegevens niet. Inzenden kan tot 1 augustus 2023!
* NB. Je mag per gezin/familie/adres maximaal 1 keer per maand voor 1 boek/actie meedoen. Zend je toch meerdere keren, dan loot je niet mee, voor geen enkel boek! We verloten het liefst boeken onder mensen die echt geïnteresseerd zijn in een bepaalde titel en die niet voor de win op alles reageren.
* De winnaars ontvangen een email
* En als je het boek wint, dan zou het natuurlijk prachtig zijn als je op een boekenblog of op je socials je mening geeft over het boek!
* Geen lezersactie missen? Abonneer je dan op een van de Bazarow-nieuwsbrieven. Elke nieuwe lezersacties wordt vermeld in de nieuwsbrieven!
—
Winnaars vorige winacties – Bazarow Magazine nr. 10
Kamer en suite van Maria Philippens, gewonnen door:
Debby Koeman
Anna van der Schaaf
H.Wijnstra
Achter de muur van Katja Hoyer, gewonnen door
Annemarie Vlaming
Will Kapell
Van harte gefeliciteerd! Bovenstaande winnaars hebben een mail ontvangen! Niet ontvangen? Check nog even je spambox.
—