Engelse popband en Nederlandse popjournalistiek
[Recensie] Ze zijn wat minder prominent in de popgeschiedenis terecht gekomen dan The Beatles of The Rolling Stones, maar The Kinks scoorden in de jaren zestig hit na hit, dus het werd tijd voor een Nederlandstalige biografie, vond Dick van Veelen. The Kinks. Een oer-Engelse band is het boek van een fan die zijn onderwerp serieus neemt. Typerend: hij besteedt 8 volle pagina’s over de ontstaan, de opname en de betekenis van ‘You Really Got Me’: overigens een volkomen juiste keus. Het boek is opgedeeld in platenmaatschappijen en Van Veelen beschrijft de verhalen over ruzies en vechtpartijen met een dosis melancholie: dat verleden garandeert dat een reünie ondenkbaar is. Hoogte- en dieptepunt is een rampzalige Amerikaanse toer die als gevolg heeft dat The Kinks er enkele jaren niet mogen optreden. Hoewel Ray Davies meende dat de carrière van zijn band op die manier werd geknakt, was het resultaat wel dat hij zich terugtrok in ‘volkomen Engelsheid’. En dat resulteerde groot, zij het vooral artistiek succes: er volgt een ijzersterk rijtje conceptalbums (van The Village Green Preservation Society tot Muswell Hillbillies). Als extraatje bij het boek is een fotoalbum annex knipselmap verschenen (Concerten in Nederland) vol fijne citaten als ‘Enkele belhamels verwijderd.’
Tussen mainstream en alternatief: dat is de evenwichtsbalk waarop OOR al sinds het begin (toen het nog Muziekkrant Oor heette) heeft gebalanceerd. Relevanter dan de populaire Hitkrant maar minder eigenzinnig dan pakweg Vinyl. Ook het tijdschrift dat u nu in handen heeft, is ontstaan omdat OOR onderwerpen liet liggen. Maar het Nederlands poplandschap is ondenkbaar zonder OOR en dat het blad nu 50 jaar bestaat, wordt terecht gemarkeerd door een omvangrijke bloemlezing (Want more? Het beste van 50 jaar OOR) waarin een flink aantal grote verhalen en prachtige foto’s zijn verzameld. De tekenen des tijds zijn onontkoombaar: grote artiesten zijn steeds minder bereikbaar, de lange verhalen worden korter en de foto’s gelikter. Geen toeval dat de eerste tien jaar bijna de helft van het boek beslaan. De samenstellers hebben niet geprobeerd een eerlijke verdeling te maken, maar gewoon een boek gemaakt vol lange verhalen over Roxy Music, de Ramones, Sex Pistols, Marvin Gaye, Rudeboy, Townes Van Zandt, Björk, Fela Kuti, Aphex Twin – om een willekeurige greep te doen. Het is merkbaar hoezeer de (merkwaardig genoeg alleen mannelijke) journalisten hun best doen om de sfeer van Rolling Stone te benaderen, en soms wordt het daarmee erg jongensboekachtig, maar vaak genoeg is de toon wel raak. Het boek is bovendien magistraal mooi uitgegeven, de foto’s zien er prachtig uit. Dankzij crowdfunding – wat ook weer melancholiek maakt: ‘de markt’ zit niet te wachten op dit soort popjournalistiek. De muziekliefhebber wel.
—
Eerder verschenen in Heaven
