Geen letter teveel gebruikt om deze novelle op te leveren
[Recensie] Gwendy Peterson beklimt iedere dag een lange trap naar een uitzichtpunt in Castle Rock. Op een dag ontmoet ze daar een vreemde man die haar kinderwet tot tweemaal toe overtreedt; “Praat niet met vreemden. En neem zeker niets van ze aan.”
Stephen King wil ik op voorhand bedanken. De man die mij aan het lezen kreeg. Als kind las ik veel. Maar ergens in de weg naar volwassenheid, moet je gaan lezen voor leeslijsten op school en dan gaat de lol eraf. ‘Moeten’ is immers op die leeftijd een verboden woord. Maar Stephen King wist van ‘moeten’ door zijn oeuvre ‘willen’ te maken en daarom lees ik nog steeds veel. En ‘veel’ dat hoort wel bij King. Veel boeken en veel bladzijden. Voor Gwendy’s Knoppenkist kreeg hij hulp van zijn vriend Richard Chizmar. Dat leidde niet tot veel pagina’s. Een voor King-begrippen ultradun boekje dat wel uiterst fraai is vormgegeven. Maar smaken verschillen; mijn vrouw vindt het de meest belegen omslag allertijden. Ik vind het prachtig. De illustraties van Keith Minnion zijn een lust voor mijn ogen en maakte dat ik ook zijn site heb bezocht.
En dan het verhaal. We keren terug naar het stadje Castle Rock en hoewel iedereen daar welkom is, zullen de lezers die er al eerder waren, het ervaren als een beetje thuiskomen. Veel van zijn verhalen speelden zich hier af.
Het prachtige verhaal wordt geholpen door een beperkt aantal personages en een beperkt aantal scènes. Charmant en sinister zijn trefwoorden. Ik voelde raakvlakken tussen Richard Farris, de man met de bolhoed uit dit verhaal en de winkeleigenaar Leland Gaunt uit De Noodzaak. Zij wisten beiden iets te bieden wat ongebruikelijk is en waar een groot risico aan vast zit. Buiten dat gevoel is het een boek dat erin gaat als koek. In een paar uur tijd had ik het uit en bleef met een voldaan gevoel achter.
Ondanks de beperkte omvang van het boekje hebben de auteurs geen haast. Een rustige opbouw leidt tot een prachtig miniatuurtje. Het verhaal boeit en doet dat voornamelijk op basis van rust, symboliek en virtuoos taalgebruik. Geen letter teveel gebruikt om deze novelle op te leveren. En het ultieme voorbeeld dat minder, meer kan zijn. Ik denk dat iedere lezer bij zichzelf te rade gaat, welke knoppen er wel en niet zouden worden ingedrukt, indien we de beschikking kregen over de Knoppenkast. Sommige wereldleiders hebben er echt een. Ik weet dat de schrijver wellicht hier zijn inspiratie, voortkomend uit zijn eigen angst, vandaan heeft gehaald.
Kom maar door met de volgende, Mr. King. De onvolprezen koning van suspense blijft, ook op 73-jarige leeftijd, de nieuwe talentvolle lichting auteurs nog voor. Gwendy’s Knoppenkist krijgt van mij vier stervormige knoppen.
—
Eerder verschenen op Perfecte Buren
