‘Sinterklaas, wie kent hem niet. Sinterklaas Sinterklaas en natuurlijk…’
Nee, wees maar niet bang, ik ga het niet over de trouwe sidekick van de Sint hebben. Daar is al veel te veel over geschreven de afgelopen jaren. En ik ga het ook niet over Coronaproof Sinterklaasvieringen hebben. Ik wil het wél met jullie hebben over dat ouderwetse kinderfeest van vroeger. Want ik ben toch vast niet de enige die warme herinneringen koestert aan Pakjesavond en de dagen ernaartoe?
Het Sinterklaasfeest is een tijdje naar de achtergrond verdwenen in onze familie, Kerst nam het -eigenlijk zonder dat we het zelf door hadden- over. Niets mis mee hoor, maar nu er kleinkinderen zijn mogen we weer. En wat geniet ik ervan.
De dikke speelgoedboeken zijn in huis gehaald. Posters worden volgeplakt met uitgeknipte cadeauwensen, met de bijbehorende codes zodat de Sint het makkelijk kan scannen met de app op zijn smartphone. De prijs krijg je ook pas na het scannen te zien trouwens. Makkelijker kunnen ze het niet maken, zullen we maar zeggen, bestellen kan ook gelijk. De volgende dag al bezorgd, als het meezit. Moderne tijden. Ik knip en plak mee, zie af en toe opeens een Luisterpiet op het dak als ze niet willen slapen en beloof dat zoete kindertjes toch écht de leukste cadeautjes krijgen. Een beetje misbruik van de situatie maken mag, toch?
En terwijl ik de Sinterklaas lp’s voor ze uit de kast trek, denk ik met weemoed terug aan de tijd dat ik nog vol verwachting mijn lijstjes maakte. Gewoon een briefje met wat krabbels en een tekening, natuurlijk. Niks digitaals, want Sint had toen nog geen smartphone. Wel een zak en een roede trouwens, denk dat hij die heeft moeten inleveren toen hij zijn smartphone in ontvangst nam.
En dan kwam de Sint bij opa thuis. Met een groepje ondeugende Pieten. Wat een spanning. Kleine Astrid op schoot bij Sinterklaas, totaal in verwarring… want hoe kon het dat die man alles wist?! Later kwam ik er natuurlijk achter dat het allemaal oplichterij was. Vrij abrupt, toen mijn oudere neef in de hal van het huis van mijn opa vertelde dat het Sinterklaas helemaal niet was, maar gewoon mijn oom Teus. Vol ongeloof keek ik om het hoekje, de woonkamer in en opeens vielen de schellen me van de ogen. Inderdaad! Nu zag ik het. Het was oom Teus! Toen hij onder luid gelach van alle aanwezige volwassenen ook nog eens zei dat hij een peukie ging draaien en een pakje shag onder zijn tabberd vandaan haalde, toen was ik overtuigd.
Het feit dat ik het nu nog zo voor me zie en na kan vertellen geeft wel aan dat het enigszins traumatiserend was. Ik weet niet meer wat ik daarna heb gedaan. Ben ik stampvoetend en krijsend de woonkamer ingelopen? Nee. Ik was een onzeker, verlegen en stil meisje… dus ik heb het allemaal vast in mijn eentje verwerkt. Teleurgesteld, ook al bleven de cadeautjes natuurlijk gewoon komen.
Mijn broer is vier jaar jonger en ik heb gelukkig nog jaren mee kunnen liften op zijn geloof. Want ik wist inmiddels beter, zo lang hij geloofde, zo lang kreeg ik ook nog cadeautjes.
En ik kwam erachter hoe mijn ouders het al die jaren gespeeld hadden. Mijn vader ging ieder jaar weer naar het toilet, aan de achterkant van ons huis. Een paar minuten later werd er overdreven hard op de voordeur gebonkt, er werden pepernoten naar binnen gegooid en er stond opeens een zak vol cadeautjes. En terwijl wij die met rode koontjes naar binnen sleepten, kwam mijn vader vol gespeelde verbazing van de wc, met zijn broek nog op z’n knieën. “Nou pappa, zat je wéér op de wc!” Weinig fantasie, die ouders van mij. Ieder jaar hetzelfde, maar als je kinderen hebt die er gewoon steeds weer intrappen… ach, waarom zou je dan moeilijk doen.
Mijn kleinkinderen geloven nog. Totaal. Zonder twijfel. En ik hoop dat dat nog even zo blijft. En als de tijd rijp is, mag hun mamma uitleggen hoe het nou precies zit. Oma wast haar handen in onschuld. Heerlijk.
Maar zeg eens eerlijk… missen jullie het soms ook zo? Dat kinderlijke geloof? In Sinterklaas. In de tandenfee? In ouders die perfect zijn en alles kunnen en weten? En voor altijd bij je blijven? In de prins op het witte paard en in ‘happily ever after’? Ik wel hoor. Het volwassen leven kan, wat mij betreft, wel wat magie gebruiken. Zal ik dit jaar ook gewoon m’n schoen weer eens zetten? Net doen of ik gek ben? Gedichtje erbij, tekening misschien? Een flesje wijn zou al lekker zijn. Of een chocoladeletter. Zet ik water neer voor het paard en wat lekkers voor de Sint. Wie weet.
Ik hou jullie op de hoogte!
Astrid Aveling