[Nieuws] “Op het ogenblik spreek ik liever met de doden dan met de levenden, zo begint Eva Meijer haar artikel van 29 juli in NRC over haar ziekzijn. “Ze zijn rustiger, minder dwingend, ze vragen minder van me. Ook is het prettig om te vertoeven met degenen die niet helemaal aanwezig zijn, omdat ik zelf niet helemaal aanwezig ben. Dat is omdat ik ziek ben. Eind september kreeg ik corona en ik ben nog niet hersteld. Ik was in goede conditie, ik ben nooit ziek, en ik was volledig gevaccineerd, maar de ziekte discrimineert niet.”
Meijer doet openhartig verslag van haar ziekte. Ze heeft moeite met mensen om haar heen, mensen die herrie maken, die kletsen, die aandacht vragen: “Veel mensen letten nauwelijks op degene met wie ze praten. Ik heb niet de kracht om meer dan een keer te zeggen dat ik ziek ben, en dat is onvoldoende om ze in te tomen.” Daarom gaat het praten met doden, met name dode filosofen gemakkelijker, zegt Meijer. “Ik heb namelijk wel de behoefte om in gesprek te blijven over hoe de wereld in elkaar zit, wat er net achter de werkelijkheid ligt. Een gesprek met dode collega’s verloopt niet erg anders dan met de levende. Er is sprake van vragen en antwoorden – ik neem een vraag mee naar een tekst van Wittgenstein, die antwoord geeft, waarna ik mijn gedachten bijstel. Steeds als je terugkeert naar een tekst vertelt die je iets nieuws. Filosofie gaat over het begrijpen van het heden en weten hoe te handelen in de toekomst, maar vooral over terugkeren. Naar teksten, ideeën, de stem van een filosoof die je graag mag. Levende collega’s kan ik schrijven om samen verder na te denken, maar ik moet uit hun antwoord net zo goed een eigen antwoord destilleren.”
Praten met de doden is een thema uit de wereldliteratuur, zo laat Meijer zien. In het artikel gaat ze te rade bij schrijvers en filosofen die haar voorgingen in deze. Ze citeert de filosoof Vinciane Despret die in Our Grateful Dead laat zien “dat het een misvatting is dat ze [doden/red.] verdwijnen en dat er een harde grens is tussen leven en dood. Ook in samenlevingen als de onze, waarin er weinig met de doden wordt gesproken, blijven ze erbij. Soms keren ze terug in dromen, soms in verhalen die van generatie op generatie worden verteld. Soms verschijnen ze als vlinder of geluid.”
Lees hier het hele artikel
Eva Meijer is auteur van diverse romans en filosofische essays. Haar laatste roman is Zee nu. Dit jaar verscheen haar eerste dichtbundel Het witste woord. In haar filosofisch werk schrijft ze o.a. over de rechten van dieren. Ze maakt ook muziek.
—
Redactie Bazarow