Dat schrijvers worden geacht van hun schrijven te kunnen leven om succesvol te zijn is een vaak overheersende gedachte binnen de cultuursector. Auteur van literaire fictie en non-fictie Karel Joos schreef er een opiniestuk over in het tijdschrift Knack, waarbij hij stilstaat bij het verdienmodel van de literaire sector. “Als schrijver zijn een beroep is, betekent dit automatisch dat je voldoende geld moet kunnen verdienen?” zo vraagt hij zich af. Een duidelijk antwoord heeft hij niet. Joos ziet schrijvers die goed verdienen, hij ziet anderen die dat niet doen en weer anderen die volhouden en uiteindelijk succesvol worden.
Als voorbeeld geeft Joos het levensverhaal van James Salter, die in 1957 zijn ontslag indient als majoor vlieger bij het Pentagon om zich te focussen op zijn schrijven. “Salter was een schrijver die nooit voldoende boeken verkocht om ervan te leven en hij vond dat maar niks. Van jongs af streefde hij er naar om gekend te zijn. Pas op zeer hoge leeftijd is hem dat echt gelukt. Hij was de tachtig voorbij,” aldus Joos. Volgens Joos is Salter een goed voorbeeld van hoe schrijvers koppig voortzetten, ondanks dat ze zichzelf weerloos achten en tijd het vroeg of later van ze wint (tenminste voor de meesten onder ons). Dichter bij huis hebben we Jan Siebelink die pas toen hij met pensioen ging groot succes kreeg met zijn bestseller .
Tot een duidelijk conclusie komt Joos niet. Men kan wel zeggen dat schrijven een ondankbaar beroep is, waarbij je als schrijver het geluk moet hebben aan te slaan bij het lezerspubliek om succesvol te zijn. Maar niet iedere schrijver wil van zijn kunst een succes maken. Ook zijn er de nodige schrijvers die wel grote verkoopcijfers hebben en er fijn van kunnen leven.
—
Miriam van Klinken