"Ik heb altijd gedacht dat het Paradijs een soort bibliotheek zou zijn" - Jorge Luis Borges

Achter de regenboog

Donderdag, 1 augustus, 2019

Geschreven door: Solomonica de Winter
Artikel door: Joost Zuijderduijn

Duister tintje in debuutroman van Solomonica de Winter

[Recensie] Blue is dertien jaar oud. Haar vader is overleden toen ze klein was en haar laatste herinnering aan hem is een boek dat ze van hem kreeg. Blue zegt dat haar vader vermoord is en ze is geobsedeerd door het boek. Wanneer ze de moordenaar van haar vader ziet, is ze uit op wraak. Na de dood van haar vader zegt ze ook niets meer. Ze maakt plannen om de moordenaar te doden, maar dan wordt ze verliefd en krijgt het verhaal een bijzondere wending…

Op de middelbare school las ik een roman van Jessica Durlacher en eentje van Leon de Winter en beide schrijvers vond ik indrukwekkend. Hun dochter, Solomonica de Winter, heeft op de leeftijd van zeventien een Engelse roman uitgebracht en deze is al vertaald naar het Nederlands. Een veelbelovende schrijfster als je kijkt naar haar ouders. Dit is haar eerste roman en heeft me aangenaam verrast.

Het begin van Achter de Regenboog is al heel intens. Blue schrijft aan haar dokter. Ze benader de dokter op een vreemde manier. Ze vertelt dat ze twee mensen heeft vermoord toen ze nog maar dertien jaar oud was. Blue komt in het begin al creepy en verward over en hoe verder je leest, hoe duisterder dit boek wordt. Blue is één van de meest bijzondere hoofdpersonen waar ik ooit over heb gelezen. Ze is heel stil en ze maakt een enorme indruk op me.

Hoewel Blue aan het begin al vertelt dat ze twee mensen heeft vermoord en de aanloop naar deze gebeurtenis vertelt, heeft dit verhaal toch een apart einde. Het was een einde waarvan ik toch best schrok, ik had het niet helemaal zien aankomen. Niet helemaal, want er komen al aardig wat hints naar voren zodat het wel te verwachten was. Alsnog was het een flinke verrassing.  Daarbij had ik dit boek gelezen tijdens de mentalong (een readalong met als thema mental illnesses), en dit boek past er ook wel bij.

Yoga Magazine

Het grootste pluspunt aan dit boek is het duistere tintje. Blue is heel onheilspellend en dat zorgt ervoor dat je zeker wil blijven lezen. Solomonica’s schrijfstijl is heel bijzonder, maar naar mijn idee zaten er in sommige stukjes net iets te veel beeldspraak. Het had wel zijn minpunten, maar als je nagaat dat de schrijfster heel jong was toen ze dit boek schreef, is deze thriller een goed verhaal. Een interessant debuut van Solomonica en ik ben benieuwd naar haar volgende boek.


Eerder verschenen op Nerdygeekyfanboy