De gave om met dieren te praten
[Recensie] In Aicha en de verloren taal heeft Fikry El Azzouzi een wereld opgetekend zoals we die kennen, maar nu zijn er unieke en aparte elementen in terug te vinden. Zo zijn er bijvoorbeeld djinns en kunnen sommige mensen zichzelf veranderen in iemand anders.
Met elkaar
In de wereld zoals we die nu kennen, kunnen mensen en dieren niet met elkaar praten. Maar lang geleden was dit anders, toen spraken we dezelfde taal. De djinns proberen dit weer te herstellen en daarom geven ze Aicha de gave om met dieren en bomen te praten. Kan Aicha de vrede tussen de mensen, dieren en djinns herstellen of is het gevaar van Aicha’s gave te groot?
Fikry El Azzouzi (1978) schrijft met name romans, columns en stukken voor het theater. In 2010 debuteerde hij met het boek Het schapenfeest en in 2014 brak hij door met Drarrie in de nacht, wat in verschillende talen is vertaald en waarvoor hij de Arkprijs van het Vrije Woord kreeg. Trui Chielens (1987) is een Vlaamse illustrator. Ze illustreert onder andere voor nieuwsbladen en magazines, maar ze maakt ook tekeningen voor kinderboeken.
De wereld die Fikry El Azzouzi heeft bedacht is anders dan die we kennen. Dieren praten in dit boek, ook al kan alleen Aicha ze horen en met ze praten. Ook de djinns spelen een belangrijke rol. Er zijn personages als Manie en de bomendokter, die apart en grappig tegelijk kunnen zijn. De combinatie van wat wel en niet kan in deze wereld zet je aan het denken en laat je soms twijfelen aan wat normaal is in dit verhaal.
Meer mogelijk dan benut
Ondanks dat de worldbuilding goed gelukt is, loopt het verhaal niet goed door. Het voelt alsof je elke keer een kort stukje aan het lezen bent, waarbij er telkens iets nieuws gebeurt: dan komen er dieren op bezoek en dan gaan ze bijvoorbeeld sporten. Dat komt misschien doordat de schrijfstijl met name vertellend is. Het had wat actiever opgeschreven mogen worden. Ook de overgang tussen de zinnen had vloeiender mogen zijn. Soms kreeg je het idee dat je een zin gemist had, terwijl dit niet het geval was. Als er in een zin wat gevraagd werd, leek de daaropvolgende zin geen antwoord op de vraag te geven.
In het begin van het verhaal krijg je als lezer het idee dat Aicha het verschil gaat maken in deze wereld. Dit gevoel had het hele verhaal door vastgehouden moeten worden, maar het ontbreekt na de eerste pagina’s. Misschien omdat je als lezer niet echt te weten krijgt wat er in Aicha omgaat. Je leest niet vaak wat Aicha denkt over haar gave dat ze met bomen en dieren kan praten. Aicha had daarom meer diepgang en agency mogen hebben.
Ondanks deze punten van kritiek, blijft het een mooi verhaal over het belang van de natuur, dieren en het bovennatuurlijke. Daarbij zijn de illustraties een goede verrijking van het verhaal en geven ze een voorstelling van hoe de verschillende personages, en met name de djinns, eruit hebben kunnen zien.
—
Voor het eerst gepubliceerd op De Leesclub van Alles
