Onderkoelde actie
[Recensie] De allereerste zin op de flaptekst:
“Terwijl hij in de koude zwarte Welshe nacht aan zijn visnetten sleurt, vindt een man bonkend tegen de rotsen de oplossing voor al zijn problemen.”
Daarmee is het beeld in je hoofd snel gemaakt. Een vierkante kerel met armen als kabeltouwen, een druipende zuidwester op het hoofd geklemd, een waterdichte jas, stevige werkbroek daaronder, en zijn gespierde benen eindigend met grote voeten in groen verschoten, halfhoge laarzen met extra profiel voor op de modderige bodem. Dat is Hold. En hij heeft problemen.
Dwaalverhaal
Tevens, of juist daarom, is hij de held van deze saga. Want een heuse queeste, dwaalverhaal, zoektocht, onderneemt onze Hold absoluut. Niet bewust overigens. Hij is visser, doet zijn ding schijnbaar zonder er veel bij na te denken, en leeft een simpel ritme. Opstaan, in de boot de zee op, zoveel mogelijk vissen naar binnen halen, weer naar huis, en dat 365 dagen per jaar.
Dat huis staat uiteraard op zandige bodem, waar taaie bremstruiken groeien en konijnen tussen de duinen scharrelen. Een prima entourage om met je buks af en toe een stukje vlees in de pan te krijgen.
Karig bestaan
Een wat karig bestaan, waar op een dag zomaar verandering in zou kunnen komen. Dat zou de hardwerkende Hold niet slecht uitkomen. Hij wordt ouder en de zee wordt er niet warmer op. Als er zich een mogelijkheid aandient om hinderlijke zaken als geldzorgen voorgoed naar de achtergrond te dringen, is de verleiding groot om die te benutten.
Meer details zijn even overbodig. Dit boek hoeft het niet te hebben van een ingenieus plot, of tandenklapperende spanning. Hier gaat het om de taal. Die heeft Jones in de vingers:
“Hoog op de helling bleef hij staan, hurkte neer bij een bremstruik om zijn gestalte te verbergen en hield de buks in de schaduw zodat die niet glinsterde in het maanlicht […]. De konijnen hupten rond, knabbelden op de uiteinden van het kreupelhout; af en toe snuffelden ze aan de nachtelijke lucht […] dan ineens floepte de lamp aan en daar verschenen de gehypnotiseerde rozige schijfjes van hun reflecterende ogen, en de kogel vloog door de demper.”
Onheilspellend
Dat zo’n onheilszwangere sfeer van kwaad tot erger leidt, zal geen verrassing zijn. Leest en ontdekt, beste lezer.
In zijn nawoord legt Jones nog uit hoe deze ‘Redux’ versie van dit verhaal tot stand kwam. Het werd voor het eerst uitgegeven in 2011, het was zijn tweede boek. Toen hij het herschreef in 2021 was hij een andere schrijver geworden:
“De tekst die u nu in handen hebt is dus een eerlijke poging om het verhaal terug te vorderen, zonder het te herschrijven als een schrijver met veel meer ervaring, in een wereld die in zoveel opzichten verschilt van de wereld waarin de allereerste versie ontstond.”
—
Ook verschenen op Nico’s recensies
