Jennifer Saint weet de Griekse oudheid probleemloos tot leven te wekken
[Recensie] De koning wilde een zoon, dus toen zijn dochter werd geboren, liet hij haar achter op een berghelling. Het meisje wordt gevonden door een berin, die de baby meeneemt en opvoedt samen met haar eigen berenjongen.
De godin Artemis neemt daarna de opvoeding van het meisje over en noemt het kind Atalanta. Atalanta groeit op bij de nymfen en leeft in het Arcadische woud. Ze is sneller en sterker dan de anderen en gaat zelfs met de godin Artemis op jacht.
Het leven is vrij en Atalanta geniet van het gezelschap van de nimfen en kijkt uit naar de bezoeken van Artemis. Toch zijn er strenge regels, en voor de degenen die de regels overtreden, is de godin niet mild of vergevingsgezind. Callisto, die zwanger werd van Zeus, werd door Artemis in een berin veranderd omdat ze zich had ingelaten met een man. Dat het een verkrachting was en dat Zeus Callisto had misleid, telde niet mee, de godin is onverbiddelijk in haar oordeel.
Queeste
Dan wordt er een queeste georganiseerd door een groep helden, die onder leiding van Jason op pad gaat om het Gulden Vlies te verkrijgen. Jason heeft de zegen van Hera en onder de helden die meegaan zijn verschillende godenzonen. Artemis ziet kans om ook te delen in de glorie en stuurt haar eigen kampioene naar de Argonauten; Atalanta zal meegaan op zoek naar het Gulden Vlies.
De Argonauten zijn niet echt blij dat een vrouw deel zal uitmaken van hun groep, en nog minder als blijkt dat deze vrouw in veel zaken sneller en beter is dan zij. Gelukkig maakt Atalanta wel enkele vrienden, en met elkaar gaan ze de gevaarlijke reis aan.
En hoewel ze het Gulden Vlies verkrijgen, is de opbrengst van de queeste niet wat Atalanta gehoopt had. Nu kan ze niet terug naar Artemis, maar er is wel iemand anders die haar zoekt. Nu zijn dochter een heldin is, heeft haar vader belangstelling en kan hij niet wachten om zijn dochter te erkennen. Wel is dan de bedoeling dat ze zal trouwen, maar Atalanta heeft gezworen dat ze niet zal trouwen. Ze probeert hieraan te ontkomen door te eisen dat ze alleen zal trouwen met een man die haar kan verslaan, wetende dat geen enkele man harder kan lopen dan zij. Maar wat gebeurt er als er een kandidaat komt die de hulp van de goden heeft?
Het verhaal van Atalanta is hiermee nog niet helemaal ten einde, maar ik wil nu niet alles al verklappen voor degenen die het boek nog willen lezen.
Nieuwe hervertelling
Jennifer Saint heeft na Ariadne en Elektra opnieuw een hervertelling gemaakt over een van de vrouwen in de Griekse mythen, al is Atalanta denk ik iets minder bekend verhaal uit deze klassieke verhalen.
Ik kende in ieder geval wel haar naam, maar niet echt haar verhaal. Toen ik jong was en de Griekse mythen ontdekte, sloeg ik het deel over de Argonauten en het Gulden Vlies namelijk altijd over omdat ik dit matig interessant vond. En als ik eerlijk ben, is dat nog altijd het geval.
Ik had enige moeite om goed in het boek te komen en voor een deel komt het doordat ik die hele queeste vervelend vindt. De ‘helden’ zijn niet bepaald prettig, ze zijn wispelturig, laf en achterbaks. De Griekse goden zijn niet veel beter, zij zijn grillig, zonder mededogen en een absolute verschrikking om mee om te gaan.
De andere reden dat ik er moeite mee had, is dat Atalanta heel ver van me af bleef staan. Ze is weliswaar een stervelinge, maar heeft kracht en snelheid die Artemis evenaren. Atalanta is daarmee niet helemaal een gewone stervelinge en je weet dat haar op de queeste waarschijnlijk niks zal overkomen. Als haar iets zal overkomen, is dit door iets dat de goden doen, niet door menselijk handelen.
Dit lag anders in de vorige boeken van Jennifer Saint. Ariadne was een gewone jonge vrouw die moed bezat en doorzettingsvermogen, Elektra was een jong meisje dat haar vader idealiseerde. Zij waren menselijke jonge vrouwen die bijzonder waren dankzij hun menselijkheid, ze maakten vergissingen en maakten groei door. Hierdoor kon ik me in hen beter inleven dan in Atalanta met haar bijna bovennatuurlijke gaven, waar ook weinig verandering in komt. Hoewel ik de twee vorige boeken mooier vond, heb ik uiteindelijk ook Atalanta met plezier gelezen, want Jennifer Saint schrijft wel heel fijn.
Artemis en de nimfen
Atalanta begint goed, als zij opgroeit bij Artemis en bij de nimfen, en aan de ene kant hunkert naar de goedkeuring van de godin, terwijl ze ook weet hoe angstaanjagend Artemis is als ze ontstemd is. Mooi vond ik ook hoe Atalanta langzamerhand teleurgesteld raakt in de queeste en vraagtekens zet bij de manier waarop de zoektocht is afgerond.
Het deel over de queeste zelf vond ik wat moeizaam en soms zelfs saai. Grappig genoeg vond ik Medea nog de meest interessante persoon en had ik graag meer over haar willen weten. (misschien een idee voor het volgende boek?)
Jennifer Saint weet de Griekse oudheid probleemloos tot leven te wekken. De helden, koningen, goden en mythische wezens komen allemaal voorbij en vormen een rijke achtergrond voor een verhaal over een originele vrouw die niet voldeed aan het vrouwelijke stereotype en haar eigen gang ging. En dit waardeerde ik wel enorm.
—
Eerder verschenen op Bettina Schrijft
