Verklaring voor de wapenliefde in Amerika
Paul Auster boog zich over de Amerikaanse liefde voor vuurwapens, maar een oplossing heeft ook hij niet.
[Recensie] Op 1 oktober 2017 opende de 64-jarige Stephen Paddock in Las Vegas vanuit zijn kamer op de 32e verdieping van het Mandalay Bay Hotel het vuur op de massa die een muziekfestival bijwoonde. Meer dan duizend kogels vuurde hij af, waarbij 61 doden vielen en 413 mensen gewond raakten. In de paniek die daarop ontstond, dikte het aantal gewonden aan tot 897. Toen de politie nadien Paddocks hotelkamer doorzocht, werden er 24 wapens gevonden, waaronder een paar die negen kogels per seconde konden afvuren. Alle wapens waren legaal gekocht.
Hoe is het mogelijk, vraagt Paul Auster zich in Bloedbadnatie af, dat we dit in naam van onze heilige vrijheid tolereren, terwijl we miljarden dollars spenderen aan het steeds veiliger maken van onze auto’s. Iedere dode op de weg is er een te veel, en terecht natuurlijk, maar de 40.000 Amerikaanse doden die vuurwapens jaarlijks maken, zien we als onoverkomelijk. En het gaat bovendien aan een rotvaart de verkeerde kant op. Sinds het einde van de coronapandemie is het aantal schietincidenten in New York met 73% gestegen in vergelijking met de periode ervoor. Begin 2020 had 32% van de Amerikaanse gezinnen een vuurwapen in huis. Nu is dat 39%.
Geweld
In zijn zoektocht naar een verklaring voor deze wapenliefde wijst Auster op het historisch geweld dat de VS van wieg tot volwassenheid heeft gekenmerkt. Na het manu militari buitenzetten van de Engelsen volgden het decimeren van de inheemse bevolking en de slavernij-industrie. En dat geweld is ook in de 20e eeuw welig blijven tieren. Andere factoren die hij in rekening brengt zijn armoede, ongelijkheid en polarisatie. Maar die verklaren natuurlijk al die school shootingsof church shootings niet. Die worden steevast gepleegd door vereenzaamde mannen die zich in de steek gelaten voelen, wraak willen nemen en makkelijke toegang hebben tot een wapenarsenaal.
Een oplossing voor deze uitzichtloze situatie heeft Auster in dit toch iets te makkelijk bij elkaar gepende boek niet. Daarvoor is hij een te groot realist. Degene die voorstelt de wapenverkoop te verbieden eindigt gegarandeerd lekgeschoten in de goot, schrijft hij, en wat verandert dat aan de 393 miljoen wapens die al in omloop zijn? Verder dan het aan banden leggen van de illegale wapenverkoop en het in de gaten houden van extreemrechts terrorisme komt hij niet, en een oproep aan Amerika om zich te bezinnen over zijn toekomst natuurlijk, maar wat schiet je daar mee op? Gelukkig zijn er de zwart-witfoto’s van Spencer Ostrander die ongeveer een kwart van het boek innemen: grove korrel, alleen de plekken waar moorden plaatsvonden, geen mensen of wapens. De leegte die achterbleef dus, en die zegt vaak meer dan woorden.
—
Eerder verschenen in Knack
