Weinig diepgang, vlakke personages maar wel een guilty pleasure
[Recensie] Linda van Rijn wordt samen met Suzanne Vermeer gezien als de ‘guilty pleasures’ onder de thrillerauteurs. Een guilty pleasure waar ik mij graag schuldig aan maak. Ik erken dat de boeken meestal niet veel diepgang hebben en vaak zijn er geen ingewikkelde plottwists om uit te zoeken. Maar ik erken ook dat de boeken makkelijk weglezen, waarbij je zonder na te denken het boek in één keer uit kan lezen.
Ook al zitten de boeken van Linda van Rijn misschien niet heel ingewikkeld in elkaar, toch kan ik een groot compliment geven aan het beschrijven van de setting. Elk boek speelt zich af in een ander seizoen en op een andere plek. Deze plek is zo goed beschreven zonder dat het je aan een opsomming doet denken.
In het geval van Bloedkoraal speelt het verhaal zich af op Samos. Een heerlijk zonnig eiland. Journalist Emily van Son wordt uitgenodigd op een persreis. Ze gaat naar een luxe resort waar ze een spirituele reis gaat maken.
Het boek is ook actueel geschreven. Dat kun je merken aan de coronamaatregelen in het verhaal. Zoals de anderhalve meter-samenleving en het dragen van een mondkapje. Het is leuk om iets herkenbaars te lezen.
Dat er weinig diepgang in het verhaal zit, is te merken aan de personages. Die zijn niet volledig uitgewerkt. Wel wordt het verleden van sommige bijpersonages verteld, terwijl dit niet helemaal relevant is voor het verhaal.
Alhoewel er verschillende moorden zijn, blijft de spanning middelmatig. Als lezer vind ik het altijd leuk om zelf ook op zoektocht te gaan naar de dader, maar vind ik het niet leuk als de dader er te dik bovenop ligt, of als je de dader nauwelijks kent. Ik vertel niet welke van de twee het geval was, maar ik was wel een beetje teleurgesteld bij de ontknoping.
Ik snap nooit waarom het woord literaire thriller gebruikt wordt bij dit soort boeken. De boeken lezen makkelijk weg en zoals ik eerder al zei is het echt een guilty pleasure.
—
Voor het eerst gepubliceerd op De Leesclub van Alles
