De duisternis en de schim
Als de kleur uit de wereld verdwijnt.
[Recensie] Vera is een meisje dat erg op zichzelf is. Haar kamer is haar privéplekje waar ze zich terug kan trekken als de wereld om haar heen vervelend aanvoelt en waar ze de mogelijkheid heeft om tijdens het schilderen van met name bloemen nergens aan te denken. Het loopt thuis niet allemaal lekker. Haar ouders liggen niet op één lijn en met haar broer David kan Vera niet goed opschieten. Ze laat haar werk echter aan niemand zien, ze heeft het gevoel dat ze niet goed genoeg is. Volgens haar vriendin Jessica zal ze haar werk toch eens zal moeten laten zien als ze ooit aangenomen wil worden aan de kunstacademie.
Op een dag komen er overdag plotseling donkere wolken, die alsmaar dikker worden. De zon verdwijnt achter de wolken en het wordt alsmaar donkerder buiten en de sfeer wordt grimmig. Uiteindelijk wordt het volledig duister overdag en de duisternis trekt niet meer weg. Niemand heeft er een verklaring voor. Vera krijgt steeds meer het gevoel dat er iets mis is, vooral als ze in contact komt met een donkere, dreigende schim. Haar emoties worden heftiger en Vera vraagt zich af of de schim er mee te maken heeft. Niet alleen Vera’s emoties worden heviger, ook de mensen om haar heen, haar familie en vrienden, gaan zich steeds anders gedragen.
Stille duisternis is het debuut van Fenneke Zwaaneveld. Het verhaal begint mysterieus. De schrijfster wist mij met name te boeien met de geheimzinnige duisternis die opkomt en de gedragsveranderingen en emoties van de verschillende personages. Ik vroeg mij steeds af wat er toch aan de hand zou kunnen zijn. Helaas gaat het grootste deel van het verhaal daarna over de onderlinge relaties tussen de diverse personages en de gevoelens waarmee zij worstelen. Er zijn enkele spannende en mysterieuze momenten, maar minder dan ik van te voren had verwacht. Het feit dat het donker is en dat er vreemde zaken aan de hand zijn wordt meerdere malen genoemd. Ik had verwacht dat het verhaal meer zou gaan over de geheimzinnige duisternis en de schim die Vera ziet. Het verhaal had wat meer spanning kunnen gebruiken, er is niet veel diepgang op dat gebied. Ook zou het fijn geweest zijn als er meer balans was tussen het mysterie van de duisternis aan de ene kant en de emoties van de personages en de problemen waar zij persoonlijk mee te maken hebben aan de andere kant. Het mysterie krijgt te weinig aandacht naar mijn mening. Pas tegen het einde van het verhaal komt Vera achter de betekenis van de duisternis en de schim en hebben deze twee zaken een grotere rol.
Ik begrijp wat de schrijfster wil zeggen met de duisternis en de daarbij behorende uiteenlopende emoties, echter vond ik dit niet goed uit de verf komen. Ondanks deze punten heb ik het boek wel met plezier gelezen. Fenneke Zwaaneveld heeft namelijk een aangename schrijfstijl. Zij beschrijft de belevenissen van Vera gedetailleerd en je leeft enorm met haar mee. Om deze reden heb ik besloten om Stille duisternis van Fenneke Zwaaneveld toch 3 sterren te geven.
—
Eerder verschenen op Perfecte Buren
