Dit spel bestaat echt
[Recensie] Een groep jongeren gaat op vakantie in een huisje in het Franse dorpje Waraine. Er blijkt een misverstand te zijn met de reservering, waardoor het huisje aan meerdere groepjes jongeren tegelijkertijd is verhuurd, negen personen in totaal. Vanaf het eerste moment klikt het niet goed tussen een aantal personen die elkaar niet kennen. Omdat het al donker begint te worden besluiten ze allemaal naar binnen te gaan en kennis met elkaar te maken. Ze willen na het eten besluiten wie er wel en niet blijft de volgende dag. Om de avond door te komen besluiten ze het spel Weerwolven van Wakkerdam te spelen. Tot hun verbazing hebben ze lol met elkaar en iedereen besluit te blijven. De volgende ochtend is een van de jongens, Bram, zwaargewond. Het ziet er uit alsof hij is aangevallen door een onbekend wezen. Bram kan zich echter niet herinneren wat er is gebeurd. En het blijft niet bij deze ene gebeurtenis. Het blijkt dat iemand het op de groep jongeren heeft voorzien en elk van hen loopt het gevaar het volgende slachtoffer te worden. De grote vraag is of het een onbekende is of dat de dader toch iemand uit hun eigen groep is.
Na een spannende proloog, pakt de schrijfster gelijk de aandacht met het eerste hoofdstuk als de personages elkaar ontmoeten en het gelijk duidelijk is dat ze niet allemaal met elkaar kunnen opschieten vanwege hun uiteenlopende karakters. Persoonlijk had ik direct vanaf het begin een hekel aan Shania. Zij is niet voor rede vatbaar en gedraagt zich vanaf begin af aan erg arrogant en onsympathiek tegen de anderen, naar mijn mening op een net té overdreven manier. Dit blijft helaas het hele verhaal door.
Wat ik niet voor het lezen wist, is dat dit spel echt bestaat. ‘Bij Weerwolven is iedere speler een inwoner van Wakkerdam, een dorpje waar Weerwolven de scepter zwaaien. Elke nacht komen de Weerwolven uit hun hol en wordt er een onschuldige burger opgevreten. Overdag moeten de overlevenden beslissen wie ze ervan verdenken een Weerwolf te zijn. Die wordt dan op de brandstapel gezet en sterft. Het spel draait erom dat de Weerwolven ontmaskerd worden en dat de burgers overleven.'(Pagina 30).
Viktor neemt de rol van verteller van het verhaal van het spel op zich en aangezien Wakkerdam en Waraine beiden met een W beginnen, maakt hij er ‘Weerwolven van Waraine’ van om de spanning te verhogen.
Eva Linden neemt in het begin de tijd om via het personage Viktor het spel naast de korte uitleg nog eens goed uit te leggen aan de lezer, terwijl de groep het spel speelt. Het voelt alsof je als lezer deelneemt aan het spel. Er waren enkele zeer spannende momenten in tijdens het lezen, waarin ik kriebels kreeg. Helaas weet de schrijfster deze spanning niet altijd even goed vast te houden. Er zijn momenten waarin ze zich meer op de personages en hun geheimen en problemen richt dan op het verhaal en het mysterie zelf. Eva Linden heeft veel tijd in de opbouw van de personages gestopt. Het voordeel hiervan is dat je hen op deze manier wel stuk voor stuk goed leert kennen. De personages zijn goed uitgediept en hierdoor goed uit elkaar te houden. Negen personages is behoorlijk veel, maar ik had door de uitgebreide beschrijving geen enkele moeite hen uit elkaar te houden. Ook de onderlinge dynamiek is goed beschreven. Helaas kwam dit niet altijd het verhaal zelf ten goede, omdat de aandacht op de geheimzinnige en spannende gebeurtenissen op die momenten helaas naar de achtergrond schuift.
De schrijfster richt zich onder andere op thema’s als bijvoorbeeld homoseksualiteit, schuldgevoelens en armoede in plaats van de ingrediënten die een verhaal tot een goede thriller maken. Hoe fijn het ook is dat Eva Linden deze thema’s verwerkt, ik vond dat zij teveel van het verhaal afleidden en zag niet altijd de meerwaarde van de worstelingen van de jongeren met deze thema’s.
Daarnaast zijn er enkele ongeloofwaardige zaken in het verhaal, zoals de verwonding die Christopher oploopt. Hij is doorboord door een tak en de anderen zijn blij dat het bloed er niet uit komt, volgens hen betekent dit dat er geen slagader is geraakt. Dit klopt echter niet. De tak kan deze slagader juist dicht houden; dat er weinig bloed te zien is wil niets zeggen over de ernst van de verwonding. En dan Ginny, een meisje van vijftien jaar, die erg volwassen voor haar leeftijd overkomt, maar wel de Penny leest, een blad voor meisjes van 7 tot 14 jaar. Ieder kind ontwikkelt zich uiteraard op zijn eigen manier, maar ik vond dit specifieke tijdschrift niet passen bij het personage. Verder komt Ginny uit een gezin dat in armoede leeft en halverwege de vakantie heeft zij nauwelijks nog geld. Toch blijft ze de rest van de week en gaat mee uiteten. En dan het personage Helen, die ziek is. Ik had verwacht dat het een ongeneeslijke ziekte zou zijn, juist omdat ze aangeeft geen toekomst meer te hebben. De ziekte is weliswaar heftig, maar is met de juiste medicatie goed behandelbaar en je kunt er oud mee worden. Verder vond ik de uiteindelijkje ontknoping wie de dader is en wat zijn motieven zijn niet realistisch overkomen.
Eva Linden heeft mij helaas niet weten te overtuigen met dit verhaal ondanks de goed uitgewerkte personages. Ik geef Weerwolven van Waraine 2,5 sterren.
—
Eerder verschenen op Perfecte Buren
