Dystopisch verhaal met een boodschap
[Recensie] Inge Sleegers schetst geen al te rooskleurige toekomst in Wereld zonder water, maar een sprankeltje hoop is er gelukkig altijd.
Atlantis is, na de Grote Wateroorlog, een van de laatste nederzettingen met drinkbaar water. Hete zomers met temperaturen tot vijftig graden en winters met min vijfentwintig graden zijn geen uitzondering. Het heersende regime hanteert strenge regels voor de samenleving. En daar begint het verhaal meteen mee. Nimue wordt achttien jaar en moet op haar verjaardag een examen afleggen, dit geldt enkel voor meisjes. Als ze slaagt kan ze terugkeren naar haar familie en krijgt ze een kans in de samenleving. Het blijft nog eventjes mysterieus wat de test precies inhoudt. Maar op bladzijde 24 weet de lezer al dat Nimue niet slaagt voor het examen (dit zie ik dus niet als een spoiler). Ze wordt, samen met Gwenda en nog een paar andere meisjes, overgebracht naar Villa Rosa. Hier krijgen ze een bijzonder takenpakket en heerst er een duidelijke hiërarchie. Nimue krijgt instructies van Helena, waar ze toch wel gemengde gevoelens bij heeft.
“Wie is deze persoon die me het ene moment commando’s toeschreeuwt als een echte bullebak en het andere moment poeslief vraagt hoe het met me gaat? En waarom tolereer ik dat in hemelsnaam?”
Nimue neemt een drastisch besluit dat grote gevolgen zal hebben. Maar niet alles verloopt volgens plan…
Inge Sleegers brengt de personages goed in beeld. Nimue is een beetje brutaal en zeer ondernemend. Ze is vaak een inspiratie voor anderen en houdt van rechtvaardigheid. Toch heeft zo ook regelmatig last van haar geweten en is ze best wel kwetsbaar. Vriendinnetje Gwenda is dan weer eerder timide, zeer geduldig en begripvol.
Ook de plaatsbeschrijvingen zijn mooi uitgewerkt. Als lezer kon ik mij de gebouwen en de omgeving echt goed voorstellen.
Wereld zonder water neemt een wervelende start met het eerste hoofdstuk. Ik zat meteen in het verhaal, voelde de spanning. Maar de volgende hoofdstukken, in Villa Rosa, vond ik persoonlijk minder boeiend en langdradig. Gelukkig kwam daar terug verandering in na dat drastische besluit van Nimue. De nieuwe omgeving, andere personages en een belangrijke missie brachten terug vaart in het boek. Een paar zeer onverwachte gebeurtenissen geven het verhaal net dat tikkeltje extra.
Alles wordt vanuit het perspectief van Nimue verteld, met uitzondering van één hoofdstuk, ‘Door de ogen van een kind’. Bijzonder mooi, maar zeer confronterend. Hoe bij elke oorlog en bij elk verzet er steeds onschuldige slachtoffers vallen, de prijs die voor vrijheid betaald moet worden… Mooi, mooi!
En toch heb ik een beetje gemengde gevoelens bij dit boek. De titel en de cover riepen bepaalde verwachtingen en beelden op. Maar de droogte die wordt gesuggereerd komt eigenlijk nauwelijks aan bod in het verhaal, dit speelt enkel op de achtergrond. Wereld zonder water is vooral een verhaal over machtsverhoudingen, over strijden voor vrijheid, over vriendschap. En ik bleef maar wachten op die tocht over een verdorde aarde…
Een andere titel en cover hadden dus, volgens mij persoonlijk, veel beter geweest. Nu was ik echt een beetje misleid. Graag 3,5 mooie sterren voor dit dystopische verhaal, waarvan in 2023 het tweede deel verschijnt.
“We leven op geleende tijd, toch bouwen we gewoon verder aan onze eigen ondergang.”
—
Eerder verschenen op Perfecte Buren
