Complotten, verraad en intriges
[Recensie] In de jaren zestig van de vorige eeuw waren er in Nederland veel geheime diensten actief, met zowel Russische als Oost-Duitse geheime agenten. Dit zorgde voor veel werk voor de Binnenlandse Veiligheidsdienst (BVD). Binnen de Stasi (Oost-Duitse geheime dienst) blijkt er een mol aanwezig te zijn die werkt voor het Westen. Daarop stuurt Markus Wolf, de op één na machtigste man binnen de dienst, zijn topspion Alleman naar Nederland, want de mol zou worden aangestuurd door een Nederlander met codenaam Vos. De naam Alleman doet bij de BVD de alarmbellen afgaan. Ze schakelen oud-BVD’er Luuk Jonker in om hem op te sporen. Kort na de oorlog joeg hij namelijk al op een dubbelspion met deze naam. Zijn nieuwe zoektocht leidt hem van Zuid-Limburg naar Oost-Berlijn tot in Italië. Daar doet Luuk een schokkende ontdekking over een van de grootste doofpotaffaires uit de oorlog.
Tomas Ross is de grootmeester van de Nederlandse faction-thriller. Feiten en fictie vloeien in elkaar tot één spannend geheel. Ross schreef meer dan veertig thrillers en won driemaal de Gouden Strop. Met De man zonder gezicht neemt hij ons mee naar de Koude Oorlog, een spannend verhaal vol verraad en intriges.
Dat feiten en fictie in elkaar overgaan is al duidelijk van zodra je het boek openslaat. Je vindt er namelijk een overzicht met de belangrijkste personages. Deze worden opgedeeld in een lijst met de fictieve personages en een met de non-fictieve. Met daarbij telkens ook hun functie/beroep. Dit is erg handig, want zeker in het begin is de hoeveelheid aan personages en wie waarbij hoort overweldigend. Daarbij is het voor de lezer ook interessant om te lezen wie er echt heeft bestaan.
Een puntje van kritiek is dat bij de personages ook vermeld wordt wat hun alias of codenaam is waaronder ze opereren in het veld. Het is begrijpelijk en logisch dat dit de lezer nog meer helpt om te weten over wie ze bezig zijn in het verhaal. Maar naar spanning en mysterie toe werkt dit net averechts. Je doet op die manier al bepaalde ontdekkingen waarvan het fijner was geweest als je ze pas gelijk met het personage in het boek te weten kwam. De verrassing is minder groot, en dat is jammer. Naast de namenlijst is er ook nog een opsomming van alle afkortingen die worden gebruikt in het boek, wat dan weer een pluspunt is.
De man zonder gezicht start met een proloog die terugkeert naar het jaar 1944. Dergelijke flashbacks zijn kenmerkend voor het boek. Op die manier kom je als lezer stukje bij beetje meer te weten over wat de personages hebben meegemaakt in de oorlog. En wat het verband is met de verhaallijn die zich in het heden afspeelt, in april 1966. Deze voortdurende afwisseling in tijd maakt de verhaallijn wel complex. Zeker in het begin is het van belang om je aandacht bij het verhaal te houden, zodat je niets mist.
De Koude Oorlog is geen gemakkelijke materie, zeker als het gaat om de verschillende diensten en hun spionnen en dubbelspionnen. Daar komt bij dat er regelmatig een ander personage aan het woord is, met de klemtoon op Luuk Jonkers en Rudi Lipmann. Dit maakt dat je extra snel moet schakelen in je gedachten. Maar eenmaal het verhaal begint te lopen en je mee bent in de verhaallijn, is het een ontzettend plezier om je te verdiepen in de intriges van de Koude Oorlog. En natuurlijk te genieten van het spannende verhaal en de schokkende ontknoping.
Tomas Ross heeft een aangename en boeiende schrijfstijl, die volledig bij de stijl van het boek past. Hij weet perfect waarover hij schrijft, waardoor je als lezer bijna niet merkt waar de feiten eindigen en de fictie begint. Dat maakt het genre faction zo interessant. Verwacht geen eenvoudig verhaal, maar een heus complot op verschillende niveaus. Met daarbij intrigerende en goed uitgewerkte personages. Voor de liefhebbers van dit genre en onderwerp is het absoluut een aanrader! Ik geef De man zonder gezicht 3,5 sterren.
—
Eerder verschenen op Perfecte Buren
