Terugkeer naar de poëzie
Na bijna tien jaar, vele essays, kritieken, een korte roman en een hele trits toneelstukken, keert Han van Wieringen voor even terug naar de poëzie. In homeland noord holland neemt Van Wieringen ons mee in een wordingsverhaal, van oorsprong naar verre toekomst, langs polders, planten, dieren, hdmi-kabels en robots. Hier een fragment uit het nieuwe boek van Van Wieringen.
allemachtig
dan daar
enkele zilverreigers
enkele uit regenwolken neerdalende zilverreigers
in de knotwilgen
eerst wildwiekend en dan
op een teken van niemand
stil
ze kijken zwijgend naar niets in het bijzonder
minutenlang
gewijd
een gezamenlijk denken
waaraan en verschilt het van bidden
dit deinend synchroniseren
van dierenbewustzijnen
en hoe zouden mensenbreinen
als satellieten kiepen fontanellen in positie
in de geleidende sporen van zachtstekelige zwammen
stemt alles af
is dit nu een opmaatmaar
je kunt niet de hele dag gedichten schrijven
de vrouw woont in een grensdorp ze praat tegen haar
buurjongen
de buurjongen knikt hij heet adam zijn gedichten klinken
in het pools
je kunt niet de hele dag gedichten schrijven
schrijft hij en kijkt naar de grenspost en van de grenspost
naar het luchtruim
de vrouw zegt je zou eens een man moeten worden
je zou eens een mens moeten willen worden schrijft
adam
het is een zin die hem wel aanspreekt maar zeker weten
en hij kijkt naar de grenspost en van de grenspost naar
het luchtruim
of moet je de last van de wereld op je nemen schrijft hij
en hem licht en dragelijk maken hem op je schouder werpen
als een rugzak en op pad gaan
—
Ook verschenen in de Boekenkrant
