“Gedeelde liefde is een verfrissend literair debuut waarin kunst, de stad Amsterdam, een open huwelijk en echte liefde samenkomen”
Die intieme ervaringen waren de dingen waarvan de haartjes op de achterkant van mijn armen recht overeind gingen staan en die rillingen over mijn rug stuurden terwijl ik er zo aan het eind van mijn feest in de woonkamer aan zat terug te denken. Dat was mijn echte leven, half clandestien misschien, maar wel het leven dat er echt toe deed. Ik was intiemer geweest met die mannen van wie ik me de namen niet allemaal kon herinneren dan met de mensen die naar het feestje waren gekomen.
Koken
Ik kon aan het koken zijn, of Victor helpen zijn kamer op te ruimen, en intussen in gedachten antwoorden op berichtjes opstellen of plannen wat ik de volgende dag voor een date aan zou trekken. Ik hield ze zelden bij, die interacties die urenlang in mijn hoofd bleven hangen, en andere die heel voorzichtig behandeld moesten worden en bij elk antwoord hetzij de ene hetzij de andere kant op konden gaan. Ze verdwenen elke keer dat ik de app had verwijderd. Dan was de lei weer schoon en kon ik opnieuw beginnen, weer tot leven gewekt door deze vorm van geheugenverlies die me de illusie gaf dat alles mogelijk was, dat er nog niets was gebeurd. En elke keer dat ik de app verwijderde, wist ik dat de paar ongemakkelijke interacties en onaangename gesprekken die hij ook bevatte, gewoon zouden verdwijnen. En totdat ik klaar was om mijn profiel te herstellen, trok dat leven zich terug in de schaduwen en kon ik me volledig richten op mijn andere leven: bestanden ophalen, legoblokjes oprapen en uitgevers en kunstenaars mailen. Maar wie zou kunnen zeggen welk van deze twee levens echter was? Wie zou kunnen zeggen dat die persoonlijke en professionele banden, in de loop der jaren opgebouwd tijdens persoonlijke uitwisselingen, oprechter en bestendiger waren, belangrijker dan de banden die digitaal waren opgebouwd en die met één druk op de knop verdwenen?
Rituelen
Al die levens bestonden naast elkaar, en hadden elk hun eigen rijm van rituelen en routines. Ik keek naar de overblijfselen van de avond waarvoor ik al weken van tevoren bloemen had uitgekozen, recepten had verzameld en gerechten had verzonnen. En daarna plannen, boodschappen doen, koken, opruimen, uitstallen, schalen tevoorschijn halen uit kasten die te hoog voor me waren, het buffet opstellen, nadenken over servetten, bestek en glazen. Op die momenten bootste ik min of meer bewust de perfecte gastvrouw na die mijn moeder altijd was geweest, degene die haar kinderen dwong de gasten beleefd te begroeten en hors d’oeuvres aan hen rond te delen voordat we naar bed verdwenen zonder herrie te schoppen over het feit dat ze niet op de rand van ons bed kwam zitten voor een laatste nachtkus. Net als zij had ik lippenstift op en plande ik dingen tot in detail, wat zelfs zover ging dat ik de tafel midden in de kamer liet staan, zodat wanneer het feest te druk werd, een paar vrienden zouden helpen hem naar de zijkant te verplaatsen. Zelfs de spontaniteit was gepland, perfect georkestreerd: ‘Er kwamen zoveel mensen dat we de tafel tegen de muur moesten duwen.’
—
Eerder verschenen in de Boekenkrant
