Reizen door Iran, Dubai en Oman
[Recensie] Iran is bijna dagelijks in het nieuws evenals de rest van het Midden-Oosten. Die berichtgeving is echter nogal eenzijdig en vertelt ons weinig of niets over het leven in dat land noch over haar inwoners. Anika Redhed toont haar lezers het ware Iran, Dubai en Oman en natuurlijk allemaal vanuit eigen ervaring. Al hetgeen ze beschrijft heeft zij ook werkelijk gezien en beleefd.
Een dergelijk boek zou het label ‘reisverslag’ krijgen, maar wie de eerdere boeken van Redhed kent, zal dat –net als ik- een lachertje vinden. De boeken van Redhed zijn veel en veel meer dan dat. Bij een reisverslag denk je tenslotte aan droge informatie over het land en de wetenswaardigheden aldaar. Welnu, Redhed heeft veel meer te bieden. Zij stopt kleuren, geuren, smaken, beleving en humor in haar ‘reisverslagen’. Ze neemt bovendien geen blad voor de mond en presenteert alle prachtige én negatieve kanten van het land dat zij beschrijft.
“Onze uitspatting blijkt meer dan een miljoen te kosten. We moeten de prijzen schatten, want die op de menukaart kloppen niet meer. Dat hadden ze ons al verteld. In een recessie verouderen de prijslijsten het snelst. Na het betalen sta ik te wachten op wisselgeld dat niet komt, maar ze lachen zo vriendelijk dat ik er niks van zeg. Eenmaal buiten, waar we in alle rust kunnen berekenen wat het heeft gekost, blijkt het allemaal te kloppen. Onze luxe lunch met vier drankjes kostte acht euro.”
Dat maakt de boeken van Redhed ook tot een cadeautje, of je nu van plan bent om Iran, Oman of Dubai te bezoeken of niet. Ook in Cappuccino in het Midden-Oosten hanteert Redhed weer haar welbekende vlotte en humoristische, soms zelfs licht-cynische, schrijfstijl en zit je derhalve zo nu en dan met een malle grijns op je gezicht haar boek te lezen.
Toch weet Redhed, feitelijk zonder dat je er erg in hebt, tal van wetenswaardigheden in haar reisboeken te verstoppen.
Is mening ander reisverhaal niet om doorheen te komen, die van Redhed zijn aanraders; stuk voor stuk.
—
Eerder verschenen op Hanneke Tinor-Centi
