Deze roman staat in schril contrast tot de realiteit en biedt daarmee een (h)eerlijke vlucht van de harde werkelijkheid
[Recensie] Zowel voor Michael Hunter als Tracy Campbell geldt dat hun leven tot nu toe niet verloopt zoals gehoopt, verre van zelfs. Michael treurt nog iedere dag om de dood van zijn vrouw en Tracy probeert haar hoofd boven water te houden met haar boerderij terwijl ook zij haar bagage heeft. De twee komen elkaar tegen wanneer Michael, hard toe aan wat ruimte en rust, het kustplaatsje Hope Harbor – Oregon bezoekt. De planning was om er ooit met zijn vrouw naartoe te gaan maar daar is het helaas nooit van gekomen. Het verdriet heeft hem volledig uitgeput en het is hard nodig dat hij wat bijtankt. In Hope Harbor hoopt hij weer wat tot zichzelf te komen. Ook Tracy is met een reden in het stadje maar haar aandacht wordt voorlopig in beslag genomen door de cranberryboerderij. Tijd om stil te staan bij wat haar is overkomen geeft ze zichzelf niet. Het is dan ook niet het meest voor de hand liggende moment dat er voor Michael of Tracy iets op liefdesgebied staat te gebeuren.
Cranberryzomer is het eerste deel in een serie die zich afspeelt in het door Irene Hannon gecreëerde stadje Hope Harbor. De naam van het stadje staat synoniem voor de rode draad in deze roman: hoop. Het houden of opnieuw verkrijgen van hoop is bij tegenslag meer dan welkom en met name de hoofdpersonages kunnen dat goed gebruiken. Op een moment dat het woord ‘toekomst’ nog behoorlijk abstract voor hen is, ontmoeten ze elkaar. Onverwacht en onder bijzondere omstandigheden helpen ze elkaar vervolgens uit de brand en beginnen ze aan een nieuw hoofdstuk in hun leven.
De ontwikkelingen in Cranberryzomer doen in eerste instantie aan als een betere Harlequin roman denken. Maar het verhaal krijgt al snel een meer intense toon en dito inhoud. Elementen als vriendschap, vertrouwen en verdriet komen aan bod. Zowel Tracy als Michael weten uit eerste hand hoe het is om zich schuldig te voelen, zich af te sluiten voor hoop en een herkansing. Dit terwijl ze dat wel verdienen. Een pittig dilemma wanneer je kwetsbaar bent. Deze roman is dus niet zo luchtig als de titel, cover en flaptekst doen vermoeden. Je leest in een hele fijne leesflow de verhalen van Michael en Tracy maar je maakt ook kennis met de inwoners van Hope Harbor. Het doet aan als een idyllisch plekje waar je graag eens op vakantie zou gaan. Irene Hannon weet overtuigend de omgeving en gebeurtenissen te omschrijven en zet ook haar hoofdpersonages overtuigend neer. Het feit dat iedereen voor elkaar klaar staat, een helpende hand reikt wanneer nodig en niet oordeelt lijkt te mooi om waar te zijn. Deze roman staat in schril contrast tot de realiteit en biedt daarmee een (h)eerlijke vlucht van de harde werkelijkheid. Voor de hoofdpersonages maar zeker ook voor jou tijdens het lezen.
Ik vond Cranberryzomer een fijne roman om te lezen. Dit vanwege de pure emoties en het optimisme dat het verhaal uitstraalt. Ook al zijn sommige dingen te verwachten, het bevat wel enige mate aan voorspelbaarheid, Irene Hannon heeft haar personages én haar verhaallijn zorgvuldig vormgegeven waardoor alles behoorlijk realistisch aandoet. Er zou zomaar ergens een stadje met deze inwoners kunnen zijn die gewoon lief en aardig zijn voor elkaar. Precies dat gevoel maakt dat dit boek een aanrader is voor lezers die zich graag verliezen in een tijdloos verhaal waar je een goed gevoel aan overhoudt. Soms een beetje zoet, maar wat is daar mis mee? Drie mooie sterren.
—
Eerder verschenen op Perfecte Buren
