Verdriet om dieren
[Recensie] Op het moment dat haar ruwharige teckel Bubbels overleed, verkeerde Antoinette Scheulderman in diepe rouw. Ze kwam er toen met een schok achter dat rouwen om een huisdier haast iets lijkt te zijn waar je je voor moet schamen! Hoe vaak ze in die tijd mensen niet heeft horen zeggen: “Ach, het is maar een dier” of … “Dan neem je toch gewoon een nieuwe,” weet ze niet meer, maar dat het er veel waren, nog wel.
“Waar ik ging was zij. Ik at alleen in restaurants waar mijn hond net zo welkom werd geheten als ikzelf, sloeg luxe werkreizen over omdat ik liever bij haar bleef en als ik moest kiezen tussen een flitsende premiere zonder hond of onder een dekbed op de bank een boek lezen mét, werd het zonder twijfel dat laatste.” (Over Bubbels).
Toch is zij er van overtuigd dat er enorm veel mensen zijn die een diepe band met hun huisdier hebben en hun dier als gezinslid beschouwen. Scheulderman besloot ‘gelijkgezinden’ op te zoeken om met hen in gesprek te gaan over de liefde die je voor je huisdier kunt hebben en over het omgaan met dat afschuwelijke, maar onvermijdelijke afscheid.
Ze voerde prachtige gesprekken met onder meer Eva Jinek, Paul de Leeuw, Linda de Mol, Jan Wouters, Janine Abbring, Britt Dekker, Barry Hay, Saskia Noort, Sylvia Witteman, Bridget Maasland en Yvette van Boven en besloot delen van die gesprekken in interviewvorm in een boek te vatten. Voor de ware dierenvriend levert het ongetwijfeld zeer herkenbare momenten op.
“Een leven zonder dieren is armoede, dat ervaar ik echt zo. Aan mensen die dat gevoel niet kennen, is het moeilijk uit te leggen waar het in zit. Maar het zou voor mij heel lastig zijn samen te leven met iemand die niet zo is. Dex noemt zichzelf inmiddels de stiefvader van mijn katten. Hij gunt mij mijn gekte.” (Eva Jinek).
De auteur schrijft bovendien ontwapenend over haar eigen ervaringen, over haar overleden Bubbels en over het verdriet na zijn overlijden. Zelfs zegt zij in een interview:
“Het lijkt me verschrikkelijk als je man overlijdt. Of een van je ouders, een broer of zus, een dierbare vriend. Laat staan een kind. Maar voor mij was het verschrikkelijk dat mijn hond doodging. Alleen: dat mag van veel mensen niet. Steeds weer die hiërarchie in rouw – wie er wel écht recht heeft op verdriet en wie een stuk minder.”
Scheulderman gaat ook in gesprek met deskundigen over dat verdriet en hoe daar mee om te gaan en biedt diereneigenaren tal van tips om –voorzover mogelijk- een beetje voorbereid te zijn op dat gruwelijke maar onvermijdelijke afscheid. Ook biedt ze diverse handvatten voor baasjes in de rouw én voor hun naasten die geen begrip kunnen opbrengen voor het diepe verdriet.
Dan neem je toch gewoon een nieuwe is een verrukkelijk en volstrekt uniek boek. Emotioneel, humoristich, kwetsbaar, groots en klein. Een advies: houd de tissues bij de hand.
—
Eerder verschenen op Hanneke Tinor-Centi
