Waagt Herman zich aan het leven, of blijft hij zich krampachtig vasthouden aan het verleden?
[Achterflap] Herman van Dusselen is ‘een beetje anders’. Althans, dat zeggen de mensen om hem heen. Herman speelt met knikkers, maakt het huis grondig schoon en houdt zich vast aan wat hij kent. Pijnlijke herinneringen aan vroeger duwt hij weg.
Dat verandert als hij in een pretpark Jeanette ontmoet. De liefde voor de flamboyante suikerspinnenverkoopster drijft hem uit zijn comfortzone en legt oude wonden bloot. Voor het eerst wordt Herman uitgedaagd de wereld buiten zijn vertrouwde knikkerkamer te ontdekken. Waagt Herman zich aan het leven, of blijft hij zich krampachtig vasthouden aan het verleden?
De achtbaantester is een tragikomisch verhaal over rouwverwerking, anders zijn en loslaten.
[Recensie] De schrijfstijl van dit De achtbaantester is erg fijn om te lezen. De zinnen zijn kort en bondig, maar klinken ook ‘mooi’. De hoeveelheid details is precies genoeg om Herman als personage tot leven te brengen.
De gedachten van Herman lopen soms vast of drijven plotseling af naar het onderwerp dood. De manier waarop dit gebeurt, is echt goed verwoord. Je kunt de associaties van Herman niet altijd precies volgen, maar je begrijpt toch wat er in zijn hoofd gebeurt.
Herman blijft in eerste instantie nogal hangen in het verleden. Zijn beide ouders zijn overleden en ondanks dat hun opvoeding verre van perfect was, hielden ze wel van hem. Hij mist vooral zijn moeder heel erg. De ontmoeting met Jeanette zet alles op zijn kop. Hij beseft ineens dat hij verder moet en dat het soms nodig is om je normale routine los te laten en iets anders te doen. Dat je daarbij wel moet opletten dat je niet teveel van degene wie je bent los komt, is een les die hij ook leert.
Ik moet eerlijk zeggen dat ik in eerste instantie baalde van het einde van het verhaal. Ik had me voorbereid op een rechttoe rechtaan happy end, maar zo rechtlijnig loopt het verhaal dus niet. Een aantal uren na het lezen van het boek, besefte ik pas dat ik zelf in de val was getrapt waar de schrijfster het hele boek lang voor waarschuwt. Als je vast blijft zitten in vertrouwde patronen, blijft alles hetzelfde, maar krijg je ook geen nieuwe kansen (of verrassende wendingen in het verhaal). Als je risico’s neemt kun je falen, maar het kan ook de weg openen naar nieuwe mogelijkheden. De schrijfster had simpelweg het einde niet zo kunnen schrijven als ik had verwacht. Het uiteindelijke slot is vrij open, maar ik had er alle vertrouwen in dat het goed zou komen met Herman.
Dit was voor mij een bijzonder boek met een bijzondere hoofdpersoon. Noodgedwongen moest ik mijn eigen verwachtingen over hoe een verhaal moet lopen ook loslaten, wat perfect het punt van het boek illustreert. Een echt nadenkertje, dit boek.
—
Eerder verschenen op Drukinkt
