Breekbaar leven
De Maand van de Filosofie kan zich inmiddels in boekenland qua bekendheid wel meten met de (Kinder)Boekenweek. Dat is goed. Alleen al omdat we daarom deze maand dit fantastische boek kunnen lezen. Het gaat over de meest essentiële emotie op dit ondermaanse: liefde. Puber Maarten en pubermeisje Loïs kennen elkaar vriendschappelijk, al hun hele jonge leven. Alleen is Maarten nu verliefd op haar geworden. Dat maakt het er niet eenvoudiger op. Vooral niet omdat ze binnenkort doodgaat. Waarschijnlijk.
Een droevige maar tegelijk nieuwsgierig makende tagline. Hoe gaan Loïs en Maarten daarmee om? Nou, Loïs neemt het luchtig op. Beter gezegd: fatalistisch. “Iedereen gaat dood”, vindt ze, “en ik misschien heel snel”. In deze passage komt Maarten bloednerveus op bezoek bij Loís, die op bed ligt. Hij moet haar helpen lopen naar de tuin, waar haar moeder limonade heeft neergezet.
“Hij zag Loïs en haar moeder naar hem kijken, vragend. Loïs met een hand naar hem uitgestrekt.
‘Ja…’ zei hij, en hij snelde ondanks zichzelf naar de bedrand en liet Loïs haar arm om zijn nek leggen. Voelde hoe ze zijn hand achter haar rug om haar middel dirigeerde en daar stevig aandrukte.
‘Voorzichtig omhoog…’ zei haar moeder.
Maarten had het gevoel dat hij in één lange, zwiepende hartslag verwikkeld was geraakt, alsof zijn hart zich volzoog en volzoog en volzoog en het enige waar hij aan kon denken was de oude fietsband die Sjuul en Arthur een keer probeerden te laten knallen, en die maar bleef groeien en groeien.
Maar ze liepen. Hij ondersteunde haar, ze kon op hem rekenen.
En toen voelde hij haar: de botten van haar heupen door haar dunne nachtjapon, haar lange dunne vingers die zich in zijn schouders groeven op zoek naar houvast, het magere lichaam dat zich tegen hem aan drukte en daar was weer dat samoeraizwaard. Het sneed dwars door de fietsband en een bom van hete lucht spatte uiteen binnen in hem.”
Een meedogenloze waarheid
In zulke perfect bij het gevoel aansluitende taal neemt Goldewijk de lezer mee de puberwereld in. Zijn sterke zinnen zijn een genot om te lezen, vooral ook omdat hij geen goedkoop sentiment in het verhaal toestaat en gewoon de knoertharde waarheid laat zien.
De olifant in de kamer blijft aan het plafond hangen; niemand van de kinderen weet wanneer het afloopt met Loïs, maar wel dát het afloopt. Waarschijnlijk. Misschien. Hopelijk niet. Of wel.
Nou, daar is Maarten het niet mee eens. Loïs dood? Hij kan die gedachte niet verdragen; er moet toch iets zijn dat hij kan doen? Na eindeloos piekeren komt hij met één briljante oplossing. Een beetje weird, maar prachtig gevonden.
—
Voor het eerst gepubliceerd op Bazarow.
