Het hele boek zie je als een film voorbijkomen
[Recensie] De Duivelsdief is het tweede deel in de serie over Mageus, mensen met magie. Het eerste deel in de serie De laatste magiër eindigde met een enorme twist en cliffhanger. Je wilde dat het tweede deel er eigenlijk direct zou zijn. Nu is het tweede deel dan eindelijk daar en het gaat direct verder waar het verhaal gebleven was en toch duurt het net als in het eerste deel even voordat je in het verhaal zit. Het verhaal wordt door meerdere personages verteld, wat een verdiepende uitwerking heeft op het verhaal, maar in het begin is het even zoeken hoe ze ook alweer in het verhaal passen. Als je dit eenmaal weer geplaatst hebt, word je ook nu weer totaal meegezogen in de wereld die Lisa Maxwell heeft geschapen.
Esta en Harte hebben het boek “Ars Arcana” weten het bemachtigen. Het boek dat de redding voor de Mageus zou moeten betekenen en waarmee Esta en Harte door de Barrière heen zouden moeten kunnen breken die rondom Manhattan is aangelegd om te voorkomen dat de Mageus ontsnappen. De Orde probeert namelijk de Mageus, de mensen met magie, te onderdrukken en het wil ze het liefst uitroeien. Esta en Harte hebben de kracht van het boek onderschat. Harte die het boek heeft aangeraakt, is bezeten door de kracht en om deze te beteugelen moeten ze de vijf stenen zien te machtigen die deze kracht kunnen beteugelen. Esta is al in het bezit van een van deze stenen “De sleutel van Ishtar”, maar de andere vier heeft Harte in bewaring gesteld bij mensen die hij vertrouwt. Ze besluiten om als eerste “De ster van Djinn” terug te halen die Harte naar Julien Eltinge, een rondreizende Dragqueen en soort van mentor van hem, heeft gestuurd.
Dankzij Esta’s gave om door de tijd te reizen belanden ze in St. Louis van 1904. Het jaar dat daar de wereldtentoonstelling wordt gehouden. Doordat Esta en Harte via het tijdreizen het New York City van 1902 hebben verlaten, heeft Lisa Maxwell wederom twee intrigerende verhaallijnen gecreëerd die op een geloofwaardige manier aan elkaar gelinkt worden. Het tijdsverschil en de scènewisseling zorgen ervoor dat er interessante nieuwe personages hun intrede kunnen doen, die ook weer garant staan voor allerlei politieke, sociale en maatschappelijke problemen, zoals immigratie, anders zijn, niet jezelf kunnen zijn, klassenverschillen, rijkdom, macht, armoede, geloof, vertrouwen en liefde.
De sfeerbeschrijvingen zijn ook in dit deel weer heel beeldend. Het hele boek zie je als een film voorbijkomen zo treffend zijn beide werelden neergezet. De personages zijn ook in dit deel weer een mengeling van fictieve personen en mensen die daadwerkelijk in die periodes geleefd hebben, waardoor de aangesneden thema’s wat mij betreft nog beter uit de verf komen.
De mengeling van fantasy, magie, historie, liefde en maatschappelijk thema’s is op een prachtige manier met elkaar verweven. Daarnaast zit er genoeg spanning in, en is het ook deze keer het einde weer voorzien van een twist en daardoor intrigerende cliffhanger. Toch is er wat mij betreft wel een minpuntje. Voor mijn gevoel wordt de jacht op de vier stenen te veel uitgesponnen waardoor er een gevoel ontstond van “nu heeft het wel lang genoeg geduurd”, terwijl het hele boek paradoxaal genoeg geen moment verveeld. Lisa Maxwell’s schrijfstijl, de zeer fascinerende personages en intelligente verhaallijnen zijn een aanrader. De Duivelsdief krijgt wat mijn betreft net als het eerste deel De laatste Magiër vier sterren.
—
Eerder verschenen op Perfecte Buren
