Geinige staarwedstrijd
[Recensie] De frustratie druipt ervan af:
Een (mannelijke, gok ik) observator beschrijft een eend. Een hele gewone, witte eend met gele pootjes en snavel en WIJDOPEN ogen.
Dit laatste werkt op de zenuwen van de observator. HEEL ERG op de zenuwen van de observator. Waarom knippert die eend niet?
Hij besluit net zo lang de eend in de ogen te kijken tot hij knippert. De eend dan. Niet hijzelf. Want hij geeft niet op. Neeneenee. Hij gaat deze staarwedstrijd winnen. Zeker weten. Met steeds een nieuwe strategie:
“Weet je wat? We vertellen die eend een MOP. Dat gaat vast werken.
Hoe haal je een koe uit de sloot?
Nat!”
De eend lacht.
Maar hij knippert niet.
Het is als een shootout in een western
Een mooi uitgangspunt voor een prentenboek, al zijn de vertelmogelijkheden wat dunnetjes. Maar daar gaat het niet om. Het gaat om de ergernis, de irritatie, de gore moed van die eend om alsmaar niet te knipperen terwijl hij, de observator, dat ook niet doet. Het is als een shootout in een western. Ze kijken elkaar in de ogen tot de zwakste zijn revolver trekt.
Alex Latimer schreef en tekende dit originele verhaal.
Bette Westera vertaalde het.
En u kunt het aan uw (klein)kinderen voorlezen.
Waarschuwing: er is een mogelijkheid dat de kinderen daarna bij de eendenvijver zitten te staren. Maar hé, dat houdt ze weer even bezig.
—
Voor het eerst verschenen op Bazarow
