Een onderhoudende thriller die lekker wegleest
[Recensie] Als de echtgenoot van Laura na een tragisch ongeval overlijdt, is dat nog maar het topje van de ijsberg waar zij tegenaan loopt. Financiële problemen, dochter Tilly waar ze nog maar amper contact mee krijgt en de terugkeer van haar epileptische aanvallen zorgen ervoor dat Laura de wanhoop nabij is. Als ze het aanbod krijgt om tijdelijk, samen met Tilly, in een nogal afgelegen woongemeenschap te komen wonen, neemt ze dat dan ook noodgedwongen aan. Alex, de charismatische leider van de woongemeenschap, is iemand tot wie Laura zich direct aangetrokken voelt. Hij lijkt haar en Tilly oprecht te willen helpen. Maar vanaf het moment dat Laura en Tilly opgenomen worden in de groep, begint Laura zich steeds slechter te voelen en neemt Tilly meer en meer afstand van haar. Laura vraagt zich af of ze de juiste beslissing heeft genomen. Maar kan ze die nog wel terugdraaien?
De Familie start met een proloog die meteen de nieuwsgierigheid wekt. Vervolgens laat de auteur je kennismaken met Laura en Tilly en word je meteen het verhaal ingetrokken. Louise Jensen weet hoe je beeldend moet vertellen en maakt gebruik van realistische conversaties. De moeizame relatie tussen Laura en Tilly, maar ook de liefde tussen hen, voelt bijna pijnlijk aan en je weet dat dit ergens tot een uitbarsting gaat komen. De onderhuidse spanning die wordt opgevoerd verbindt de personen in De Familie, maar maakt ook dat een ieder mogelijk onbetrouwbaar kan zijn. Zelfs Laura, bij wie vanaf het begin duidelijk wordt dat zij de nodige geheimen met zich meedraagt. Dat riep bij mij overigens de nodige frustratie op, omdat hier pas aan het eind van het boek duidelijkheid over ontstaat.
Er is sprake van meerdere verhaallijnen, wat het boek niet saai maakt, maar wel wat verwarring veroorzaakt. Ook na afloop blijven er nog veel vragen onbeantwoord; veel personen hebben een rol toebedeeld gekregen, maar niet bij alle personen wordt het hoe en waarom uitgediept en dat voelt wat onaf.
Wat ik in het eerste gedeelte van De Familie storend vind, is dat er veel herhaling optreedt; eerst wordt een gebeurtenis verteld door Laura en vervolgens door Tilly, vanuit haar beleving. Door die overlapping loopt het verhaal niet lekker door. In het tweede gedeelte is dat veel minder het geval en dat komt de spanning ten goede. Aan het eind van het boek zit je weer op het puntje van je stoel.
De Familie is bij tijd en wijle heel spannend, maar verliest soms ook vaart. Dat iedereen in dit boek er geheimen op na houdt en eraan vast blijft houden, ondanks de consequenties, vond ik niet helemaal realistisch. Over het algemeen pas je je plannen aan als het niet gaat zoals je had gepland. Ondanks deze kritiekpunten is dit wel een onderhoudende thriller die lekker wegleest. De Familie krijgt dan ook 3 ½ ster.
—
Eerder verschenen op Perfecte Buren
