Een langzame speurtocht op zoek naar de waarheid
[Recensie] Vierentwintig jaar geleden verdween Katharina Haugen. Sindsdien neemt inspecteur William Wisting er elk jaar het dossier weer bij, in de hoop iets te ontdekken dat hij voorheen over het hoofd heeft gezien. Ook naar jaarlijkse gewoonte gaat hij daarna op tien oktober bij de echtgenoot van Katharina, Martin Haugen, langs. Na al die jaren is er een soort van vriendschap ontstaan tussen beiden. Echter dit jaar staat Wisting voor een gesloten deur. Haugen is spoorloos verdwenen. Bovendien lijkt er een verband te zijn tussen de zaak Katharina en een andere cold case… Kan Wisting na al die tijd de waarheid achterhalen?
Met De Katharinacode heeft Jørn Lier Horst een intrigerende thriller neergezet. Na onder andere het Wisting kwartet, is het intussen al het twaalfde boek rond politie-inspecteur William Wisting. Het boek is tevens het eerste deel van het Cold case kwartet. Het kan daardoor perfect los van de eerdere boeken over Wisting worden gelezen.
Het verhaal focust zich vooral op de cold case zaak en het daarbij horende politieonderzoek. Alles wordt erg grondig beschreven, zodat je als het ware zelf aanwezig bent en het onderzoek kunt volgen. Je denkt en zoekt mee met Wisting, en volgt hem gedurende het hele proces. Zo krijg je een uiterst accuraat beeld van hoe het team werkt. Horst was vroeger zelf rechercheur, dus hij weet waarover hij schrijft.
Het enige nadeel dat hieruit voort vloeit, is dat het de verhaallijn soms wel vertraagt. Details zijn maar tot op een bepaald niveau een pluspunt. Toch blijft het verhaal de hele tijd boeien, dankzij enkele interessante wendingen die het verhaal maakt. Bepaalde feiten zijn vanaf het begin al snel duidelijk, de spanning komt dan ook hoofdzakelijk door het in elkaar passen van alle losse puzzelstukjes. Echte actie of geweld is sterk beperkt in dit boek, wat deze thriller eerder atypisch maakt.
De verhaallijn vordert rustig, er wordt de tijd genomen om ons te informeren over de cold cases. Naast William Wisting wordt het onderzoek in gang getrokken door Adrian Stiller. Een wat mysterieuze man die bij de Landelijke Recherche werkt. Hij houdt er een nogal onorthodoxe manier van werken op na, waar hij Wisting ook bij betrekt. Die daar eigenlijk geen probleem in ziet. Deze wending verbaasde mij wel enigszins. Pas op het einde worden de beweegredenen van Stiller een beetje duidelijker.
Naast het politieonderzoek wordt er ook gefocust op de samenwerking met de pers. Line, Wistings dochter, werkt voor een grote krant. Zij wordt betrokken bij de heropening van de cold case. Naast het normale gekende journalistieke werk maakt Line ook een podcast van de zaak. Ook nu weer wordt er grondig ingezoomd op het proces hiervan. Misschien wel iets té.
Zoals de reeks al aangeeft is inspecteur William Wisting het hoofdpersonage in het verhaal. Hij is een sympathieke, rustige en geliefde man die dol is op zijn dochter en kleindochter. Hij is dus niet zoals de meeste andere politiemensen die we kennen. Hij heeft geen moeilijk karakter, heeft geen verslaving en ligt niet in ruzie met zijn overste of collega’s. En dat is wel eens een verademing. De manier waarop dit is verwerkt in het verhaal maakt het personage allesbehalve saai. Gewoon een liefhebbende vader en opa, en een integere speurder. Waarmee de meeste mensen zich wel kunnen associëren.
Jørn Lier Horst heeft een duidelijke en aangename schrijfstijl. Op een eenvoudige manier zonder veel geweld slaagt hij erin om een verhaal neer te zetten dat toch nog voldoende spanning bevat en de lezer prikkelt om verder te lezen. Daarbij zorgen de vele details ervoor dat je alles goed meekrijgt. Samen met de korte hoofdstukken maakt dit dat het boek heel vlot leest.
De Katharinacode heeft mij enkele aangename leesdagen bezorgd. Ik hou wel van de schrijfstijl van deze auteur. Ondanks dat dit het eerste boek is uit de Wistingreeks dat ik lees, kon ik alles perfect volgen. Ook de personages vond ik allemaal erg sterk weergegeven, wat knap is. Het boek las vlot, alleen zorgden de vele details regelmatig voor wat vertraging. Zeker voor wat de technische en politionele gedeeltes betreft. Het is sowieso geen whodunnit, maar eerder een langzame speurtocht op zoek naar de waarheid. En daar moet je van houden. Ik vond het in elk geval wel de moeite, en ben al nieuwsgierig naar het tweede deel in het Cold case kwartet. Deel één krijgt van mij een mooie drie sterren!
—
Eerder verschenen op Perfecte Buren
