Als doden toch eens konden praten…
[Recensie] Josephine is samen met haar twee beste vriendinnen Lucy en Isolde op vakantie in Spanje. Wat een weekje vol plezier had moeten worden, draait uit op een fiasco door al het gekibbel en geruzie tussen de drie vriendinnen.
Op de laatste avond van de vakantie raakt Josephine vermist en de volgende ochtend wordt zij dood aangetroffen onder aan een klif. Heeft haar dood iets te maken met haar vreemde gedrag van de afgelopen week?
In deze novelle van 100 bladzijden wordt het verhaal van Josephine verteld. Alleen niet door Josephine zelf. Eigenlijk zijn er vier verhaallijnen: de oogpunten van Lucy en Isolde voor de verdwijning en de politieverhoren van Lucy en Isolde na de vondst van het lichaam van Josephine. Omdat dit zo een kort boekje is, vind ik vier oogpunten een beetje te veel van het goede. Ik mis hierdoor een soort van diepgang die gecreëerd had kunnen worden door één verhaallijn voor de verdwijning en één verhaallijn na de vondst.
De focus ligt ook heel erg op Lucy en Isolde terwijl de uiteindelijke reden/oorzaak van de dood van Josephine zoveel meer aandacht verdient.
Op de achterkant van het boekje staat in percentages aangegeven wat je kan verwachten: 40% spanning, 40% vriendschap en 20% vakantie. De vakantie en de vriendschap was wel duidelijk, alleen het spanningselement leek te missen. De spanning zou dan moeten zitten in de politieverhoren (in het deel voor de verdwijning zijn de vriendinnen namelijk meer met zichzelf bezig), maar dat had dan beter uitgewerkt moeten worden.
De politieverhoren zijn uitgeschreven als een eenzijdig gesprek. Je leest alleen de antwoorden van Lucy en Isolde, de vragen van de politie niet. Alsof je een telefoongesprek van één kant hoort. Aan de ene kant heel origineel en leest het leuk, maar aan de andere kant is het misschien zonde omdat je vraag en antwoord in één zin moet stoppen. Ik mis hier dan de vage en cryptische antwoorden van Lucy en Isolde die voor spanning en mysterie hadden kunnen zorgen.
De schrijfstijl van Bakhuis is heel erg fijn. Het leest heel vlot weg. Ik vind het wel vrij kinderlijk opgeschreven wat weer botst met wat er gebeurt in het boek. Zo zijn de vriendinnen op vakantie in Spanje en gaat er regelmatig een alcoholische versnapering naar binnen. Ook in Spanje moet je minimaal 18 zijn om te mogen drinken, terwijl je aan de hand van de schrijfstijl zou denken dat de meiden een jaar 15/16 zijn.
Ik heb nog nooit eerder iets van Bakhuis gelezen en ik lees eigenlijk alleen maar positieve reacties over haar andere boeken. Daarom wilde ik heel graag De laatste uren van Josephine Donkers lezen om kennis te maken met haar stijl. Echt positief is het me niet bevallen en ik ben benieuwd of dat komt door de beperkte ruimte die Bakhuis had (het moet een novelle zijn) of dat haar boeken in het algemeen mij niet liggen. Ik ga dus zeker een ander boek van haar lezen om dat te vergelijken met deze. De laatste uren van Josephine Donkers krijgt van mij twee sterren.
—
Eerder verschenen op Perfecte Buren.
