Mooie lessen in iets te veel woorden
Er is geen gebrek aan trauma’s in deze wereld. Mensen worden door 20 ton trucks aangereden, vallen net wel van een smal voetpad langs een bergwand, krijgen een hartaanval, stoten hun knie tegen dat gemene puntje van de keukentafel. Niet dat je daar ter plekke een trauma van oploopt, maar soms dus wel.
Levine behandelt in dit boek de effecten van een trauma op het menselijk lichaam, het brein en de psyche. En alsof het zo moest zijn, krijgt hij in het begin van het boek een voorbestemd koekje van eigen deeg. Hij loopt over een zebrapad en wordt aangereden. Niet door een 20 tons truck, maar een beige personenauto. De tiener achter het stuur schrikt zich wild, maar Levine zelf zakt weg in iets dat wel een trauma genoemd kan worden.
Angst, pijn en shock
Dat stelt Levine in staat een perfect vertelstandpunt te benutten. Van binnenuit lezen we hoe angst, pijn en shock de normale perceptie kunnen wegvagen en alle rationaliteit laten varen. Levine krijgt te maken met twee hulpverleners:
Eerst die met de verkeerde benadering:
“Een man haast zich naar me toe en gaat op z’n knieën voor me zitten. Hij zegt dat hij paramedicus is maar nu geen dienst heeft… De barmhartige samaritaan vuurt vragen op me af: ‘Hoe heet u? Waar bent u? Waar gaat u naartoe?..’
Door de manier waarop hij ze stelt raak ik nog meer gedesillusioneerd en voel ik me nog meer in de war… Met woorden en met mijn handen vraag ik hem: ‘Gaat u alstublieft achteruit.’”Dan iemand die het wel snapt:
“Zonder zichzelf op te dringen komt na een paar minuten een vrouw bij me zitten. ‘Ik ben kinderarts. Kan ik iets voor u doen?’ zegt ze.
‘Blijft u alstublieft bij me zitten,’ antwoord ik. Haar eenvoudige, vriendelijke gezicht straalt steun en betrokkenheid uit… Terwijl ik mijn blik op haar richt voel ik dat de tranen komen…”
Ietwat ten overvloede legt Levine daarna uit hoe de te enthousiaste paramedicus alleen maar meer paniek veroorzaakt, en hoe de vriendelijke kinderarts de juiste toon treft om zijn traumatische geestestoestand te kalmeren.
Nadat de schrijver ons aldus geroutineerd het boek in heeft getrokken, begint het echte verhaal. Levine doet dat op twee sporen: de lezer informeren over Levine’s indrukwekkende, levenslang opgedane kennis én voor zichzelf de balans opmaken zo tegen het eind van zijn carrière.
Die combi levert een wel erg breed beeld op, een soort “Alles wat u nooit wist en waarschijnlijk ook wel niet wilde weten over trauma’s”. In de 411 pagina’s vinden we een onder andere een volledige uitleg over hoe we ‘van paralyse naar transformatie’ kunnen gaan, hoe we “Het lichaam in kaart brengen, de geest herstellen”, en een groot aantal “praktijkvoorbeelden”.
Niet dat er geen nuttige informatie in het boek staat. Maar het is veel. De hoeveelheid info kan de argeloze lezer een tegengesteld effect laten bereiken van wat het boek beoogt. Aan de andere kant: er zijn erg veel goede tips te vinden. Levine heeft in zijn lange loopbaan een vrachtauto vol kennis opgedaan, die hij in dit boek op een netjes gesorteerde manier over de geïnteresseerde lezer uitstort.
—
Voor het eerst gepubliceerd op Bazarow
