Karaktergedreven thriller leest als het afwikkelen van een bol wol
Kan een moeder-dochter band hersteld worden na jarenlang van elkaar gescheiden geweest te zijn? Dat dit trauma’s heeft veroorzaakt en er een nieuwe vertrouwensband opgebouwd moet worden, is begrijpelijk. Maar hoe alles gaat verlopen valt niet te voorspellen.
De verdwenen meisjes is goed als standalone te lezen en is het vervolg op Het meisje in de rode jas, waarmee Kate Hamer in 2015 debuteerde. In De verdwenen meisjes zijn moeder Beth en dochter Carmel vervreemd van elkaar en zitten vol schuldgevoelens. Dochter Carmel werd ontvoerd op achtjarige leeftijd. Acht jaar later keert ze terug. Moeder Beth en Carmel proberen de draad weer op te pakken, maar iedere dag worden ze herinnerd aan wat er is gebeurd. Na jaren van hereniging lopen op eieren en leven langs elkaar heen.
Onaangepast
De eenentwintigjarige Carmel is onaangepast aan de maatschappij en struint de rivieroevers af als modderjutter. In haar hoofd heeft zich een beeld gevormd van een opdracht die ze van zichzelf moet uitvoeren en die haar meevoert naar het verleden. Dit met haar moeder delen kan ze niet, dus verdwijnt ze op een dag na een heftige ruzie, Beth in afwachting achterlatend of ze terug zal keren.
Karaktergedreven
Het is een karaktergedreven, traag verlopend verhaal dat vanuit drie verschillende personen verteld wordt en heen en weer gaat in de tijd. De gedeeltes die zich afspelen in 1999 worden vanuit Mercy verteld, een meisje dat ontvoerd werd voordat Carmel verdween. Ze geven de lezer een beeld van haar armoedige leven. In het heden lezen we vanuit Carmel en Beth. Door deze manier van vertellen komen emoties tot leven. Hierdoor blijft het boek boeien.
De lezer krijgt diverse terugblikken voorgeschoteld naar de tijd van de ontvoering van Carmel en die ervoor. Het zorgt dat je gaat begrijpen wat haar bezighoudt en waardoor ze zo met ‘verdwenen meisjes’ bezig is.
Teloorgaand individu
Het prikkelende onderwerp ten spijt heeft Hamer een complexe schrijfstijl met lange zinnen die niet makkelijk leesbaar zijn. Om in de stijl van de auteur te praten: “Een teloorgaand individu staat aan het begin van een lawine die haar het dal insleurt en bijna alles verwoest wat dierbaar is”.
Dit is Carmel ten voeten uit, die vergeleken kan worden met een bol wol die langzaam afgewikkeld wordt en zo haar emoties ontward. Je leest door de ogen van een goedgelovig kind en voelt hoe kwetsbaar Mercy is en wat Carmel bezighoudt. Het verdriet van Beth kom goed tot uiting in de volgende zin.
“Het is haar geketende, beschadigde, uitgeholde hart dat ik zie en in dit geval kan ik niethelpen, want het verleden is geschreven en daar is niets aan te verhelpen of te veranderen.”
Spanning zit nauwelijks in deze indringende psychologische roman. Het is de manier waarop de geloofwaardige personages ieder voor zich worstelen met hun opgelopen trauma’s en zo ieder op hun eigen manier het verhaal dragen.
—
Voor het eerst gepubliceerd op Bazarow
