Staccato stijl past bij de hokjesgeest van de hoofdpersoon
[Recensie] De wending is het tweede boek van Ria Smit, die debuteerde in 2019 met De stem van Lena. De wending wordt gepresenteerd als psychologische thriller, maar is eerder een psychologische roman. In De wending staat Erik van Dam centraal, een rustige, bedachtzame man van in de vijftig. Hij heeft een administratieve baan in een ziekenhuis die hem zekerheid en structuur biedt; een groot goed voor Erik. Zijn latrelatie met Anja is na tien jaar in een sleur beland.
Wanneer hij interesse krijgt voor de vrijmetselarij, begint hij de bijeenkomsten van dit genootschap te bezoeken en ontmoet daar Peter. Via Peter komt hij in contact met diens dochter Kim en wordt verliefd op haar. Kim pakt hem volledig in, hij breekt met Anja en stort zich in een relatie met zijn nieuwe liefde. Allerlei beslissingen neemt hij overhaast, wat in het geheel niet bij zijn karakter past.
“Waarom laat hij zich overhalen? Hij is liever niet afhankelijk van iemand met een auto. Peter als vriend zou een mooie verrijking zijn, een lid van de vrijmetselarij. Buiten Anja heeft hij geen vrienden, de vrienden die hij had, is hij uit het oog verloren.”
Smit heeft met De wending een bijzonder boek afgeleverd waarbij zij hoofdpersonage Erik prima karakteriseert. De lezer leert de twijfelende, vioolspelende Erik goed kennen. De auteur neemt haar lezers mee in het gedachtengoed van haar hoofdpersoon en dat doet ze op een indringende wijze, Het liefst wil je Erik door elkaar schudden om hem tot rede te brengen. Ook de dartele Kim komt goed uit de verf, evenals haar vader die een dominante rol speelt in de relatie van Erik en zijn dochter.
De schrijfstijl van Smit is enigszins staccato, maar dat past goed bij het verhaal van de in hokjes denkende Erik. Wel zou een finale redactieslag op zijn plaats zijn. Ondanks dat is De wending een boeiend verhaal waarbij de auteur haar lezers verrast met kennis over de vrijmetselarij en vioolmuziek en op uitstekende wijze een enigszins donkere sfeer weet te scheppen.
“De opkomende zon kondigt een warme dag aan. Op het station is het rustig. Enkele in zichzelf gekeerde mensen lopen naar de perrons. Zijn sigaret stevig inhalerend wacht hij op de trein. Na de voldoening over de voorspeelavond komt het getob over zijn werk weer op hem af.”
De wending is een boeiend boek die het lezen zeker waard is.
—
Eerder verschenen op Hanneke Tinor-Centi
