Autobiografie van de Amerikaanse rockster
[Recensie] De biografie van de Amerikaanse rockster Bruce Springsteen, Born to run is niet geschreven door een ghostwriter, maar door de zanger zelf en sinds Bob Dylan de Nobelprijs voor literatuur heeft gewonnen kijk ik nergens meer van op. Maar… de man blijkt een zeer onderhoudende schrijver en ik heb mij geen moment verveeld met die ruim 500 pagina’s.
Het is het verhaal van een jongen met Nederlands-Iers-Italiaanse voorouder die opgroeit aan de oostkust van de Verenigde Staten, in New Jersey. Geen makkelijke jeugd, met een vader die weinig naar hem omkeek. Opgegroeid in een arbeidersmilieu waar hij later zoveel over zou zingen. De muziek grijpt hem en hij werkt zich op via kleine bandjes tot uiteindelijk zijn eigen band, de E-Street Band.
Het is wel een mannetje, die Bruce. Hij is de baas en ieder lid van zijn band heeft zich te voegen naar zijn wensen. Daar zitten niet de minste muzikanten tussen, zoals de gitaristen “Little” Steve van Zandt en Nils Lofgren en de bekende saxofonist Clarence Clemons. Maar het werkt, ze hebben wereldwijd succes. Dat is overal keurig terug te lezen, maar wat dit boek zo interessant maakt zijn de verhalen achter de nummers. Zijn wereldhit “The River” was zijn doorbraak als tekstschrijver, zo zegt hij;
“Ik baseerde het nummer op de ineenstorting van de bouw eind jaren zeventig in New Jersey, de recessie en de moeilijke tijd die mijn zus Virginia en haar gezin moesten doormaken. Ik zag hoe mijn zwager zijn goedbetaalde baan verloor en zonder klagen hard werkte om te overleven. Toen mijn zus het nummer voor de eerste keer had gehoord, kwam ze naar de kleedkamer, omhelsde me en zei: ‘Dat is mijn leven.’. Dat is nog steeds de beste recensie die ik ooit heb gehad.”
Het boek geeft inkijkjes in zijn privé-leven, hoe hij uiteindelijk trouwt met Patti Scialfa en kinderen krijgt, maar ook hoe hij worstelt met depressies. Hij spaart zichzelf niet als hij het er over heeft;
“Ik gaf mezelf er niet vaak aan over, maar ik kon het wel, zwijgen, juist voldoende om mijn geliefden doodsangst aan te jagen…Ik gebruikte dan snelheid en roekeloosheid om mijn eigen razernij en woede te uiten met als enige doel mijn passagier bang te maken. Het was walgelijk, intimiderend, gewelddadig en vernederend gedrag waar ik me achteraf enorm voor schaamde.”
Wat vooral bij blijft van dit boek is de enorme gedrevenheid van de muzikant. Hij heeft geen prachtige stem, hij moet het hebben van hard werken en een tomeloze energie. Live optredens duren in de regel langer dan drie uur waarin hij onafgebroken in de weer is. Het ontstaan van zijn belangrijkste albums maak je van dichtbij mee, waarbij zijn folkalbum The Seeger Sessions voor mij onbekend was en een mooie eye-opener. Prachtig is het fragment waarin hij door Mick Jagger wordt gebeld of hij met een concert van de Stones wil meespelen. Springsteen, de miljoenenartiest die hij inmiddels is, is onder de indruk als hij mag meespelen met de mannen die zijn genre muziek hebben uitgevonden. Prachtig leesvoer is het. Op internet is het meeste van zijn werk te vinden, inclusief veel live-optredens. Trek er eens een paar uur voor uit, het is genieten.
—
Eerder verschenen op Quis leget haec?
