Een volleerd debuut
[Recensie] En toen was er dit dikke boek, met het prettige woord ‘thriller’ op de voorpagina, waarboven de niet te missen titel Dodenstoel in blokletters dreigend hangt, en op de achtergrond de schokkende foto van een elektrische stoel. Subtitel: “Pas als mijn wraak compleet is, stop ik met moorden …” Het is een debuut van een zekere Johan Andersen, Nederlands auteur.
Laten we de eerste zin eens bekijken.
“Hamer hield er niet van om ’s ochtends vroeg uit bed gebeld te worden nadat hij net was teruggekeerd van een lange en vermoeiende missie in het buitenland, en zeker niet op zondagochtend.” Dat is een verdraaid goeie eerste zin die van alles oproept.
Eerst de naam ‘Hamer’, die klinkt als iemand met een harde kop, een onverzettelijk karakter, een doordouwer, een man die dingen voor mekaar krijgt.
Dan die ‘lange en vermoeiende missie in het buitenland’. Welk buitenland, wat voor (geheime?) missie, commando, paratroeper, actieheld?
Dan ‘Hamer hield er niet van om ’s ochtends vroeg uit bed gebeld te worden…’, die gemoedstoestand wijst op balsturig-, koppig-, dwarsig-, eigenwijsheid, en een meer dan normale drang om zelf zijn zaakjes te regelen.
Dan ‘en zeker niet op zondagochtend.’ Die informatie zet een virtueel uitroepteken achter het karakter van deze Hamer. Vanwege die zondagochtend is hij pissig, en dat is geen goed nieuws. Hij is namelijk het soort man dat je beter op geen enkele ochtend pissig kunt maken. Anders zul je het bezuren.
Zoveel informatie alleen al door die ene zin, informatie die op alle punten veelbelovend is. Dan kan de rest van het verhaal alleen maar slechter worden, toch? Nee. Andersen grijpt de lezer bij haar/zijn revers en laat niet meer los. Als een pitbull sleept hij ons het verhaal in, dat kwalitatief prima is.
Hamer is gebeld om hulp te bieden bij een onderzoek naar een gruwelijke moord. Een man hangt aan een touw in de woonkamer, zijn keel doorgesneden. Zijn vrouw ligt dood op bed en in een kledingkast hield een jongen zich verscholen die getuige is geweest van deze slachting.
De moordenaar is een brutaaltje. Hij (of is het een zij?) tart de politie met een brief, die een website onthult waarop levensgroot de elektrische stoel (van de voorpagina) staat, met de boodschap die hierboven in de eerste alinea staat. Het is duidelijk, de moordenaar heeft een lage dunk van de politie; hij daagt hen uit om hem op te sporen. Dat gaat Hamer dus doen, samen met Neli Panka, inspecteur bij afdeling Zware Criminaliteit en gespecialiseerd in de psychologie van seriemoordenaars.
Op jacht gaan ze, maar zo voorspoedig gaat dat niet. Integendeel, de moordenaar is de twee speurders steeds een stap voor. Hamer en Neli moeten alle zeilen bijzetten om zelfs maar in het voetspoor van de geslepen seriekiller te blijven, laat staan hem/haar in de kraag te vatten. Het is nog erger: de killer draait de zaken om en de speurders moeten gaan vrezen voor hun eigen leven.
Andersen brengt het allemaal op de toon van een ervaren avonturenbouwer, een thrillerschrijver die laten we zeggen, zijn zestiende boek schrijft. Alleen is dit zijn debuut. Een debuut dat de lezer de hele lange weg van het opsporen van de slechterik bij de les houdt, met spanning en verrassende wendingen overgiet en ook nog meeneemt in een plausibel verhaal. Een hele prestatie voor een debuut. Hier gaan we meer van horen.
—
Voor het eerst gepubliceerd op De Leesclub van Alles
Ook gepubliceerd op Nico’s recensies
