Niet heel vernieuwend maar wel lekker spannend!
[Recensie] Disclaimer: ik heb nog niet samenwerkt met de auteur en hem ook niet uitgebreid gesproken. Ik kocht dit boek omdat ik benieuwd ben haar horror van Nederlandse bodem en wilde ontdekken hoe Mark van Dijk eigenlijk schrijft.
Zombies zijn niet het meest originele thema voor horrorromans. Een paar jaar geleden waren ze heel populair, met boeken als World war Z en TV-series als The Walking Dead. Ook in de bioscoop kwamen zombies vaak voorbij. Er kwam een golf van zombiemedia en literaire agenten waarschuwden in blogberichten dat uitgevers niet langer op zombieboeken zaten te wachten. Nu lijkt het een beetje stil te zijn geworden rond zombies, terwijl schrijvers en filmmakers zoeken naar het volgende monster dat aansluit bij de tijdgeest.
Natuurlijk kun je nog steeds zin hebben in een boek over zombies – dat de markt ermee verzadigd was, betekent niet dat zombies niet eng meer zijn. Vooral in onze tijd waarin de angst voor epidemieën om zich heen grijpt, besmettelijke aandoeningen waarvoor je je moet isoleren om jezelf te beschrijven, zijn zombies nog steeds een krachtig beeld. Het kan bovendien nog eens extra leuk zijn om een zombieverhaal te lezen dat zich niet in Amerika afspeelt, maar gewoon in Nederland. In Katwijk, om precies te zijn, met een uitstapje naar Leiden. De herkenbaarheid van de locaties draagt bij aan het plezier! En dan ook nog eens een schrijver als hoofdpersoon (getuige de flaptekst heeft de auteur de hoofdpersoon Max behoorlijk op zichzelf gebaseerd).
Lekker gruwelijk
Dit is niet een heel vernieuwende zombieroman. Behalve de keuze voor Nederland als locatie lijken er weinig heel originele aspecten in te zitten. Maar wel is het heel onderhoudend. De uitbraak van de zombiebesmetting wordt goed opgebouwd. Zonder internet weet Max niet wat er aan de hand is, en hij probeert er het beste van te maken, door bijvoorbeeld bij de buurtsuper eten te gaan inslaan. Door dicht bij het karakter te blijven krijg je als lezer ook het claustrofobische gevoel dat er van alles aan de hand is in de wereld waar je geen idee van hebt. Als dan de zombies opduiken weet de auteur die lekker gruwelijk te beschrijven. De actiescènes zijn goed geschreven, met een mooie afwisseling van korte en lange zinnen en precies genoeg details. Ik kan best genieten van een zin als: ‘Hij leek er geen last van te hebben dat zijn ingewanden achter hem aan over de vieze grond sleepten, als een steeds langer wordende sliert natgeregende verjaardag slingers.’ Ook wordt de omgeving goed gebruikt, met bijvoorbeeld een scène in een manege … (Ja, met zombiepaarden!). Ook een verkenning van een laboratoriumgebouw is goed spannend. Dat de hoofdpersoon probeert zijn gebeten dochter te redden maakt de spanning persoonlijk. Wat helpt is dat Max niet perfect is. Hij aarzelt vaak op cruciale momenten en heeft moeite een man van actie te zijn. Dat hij geen superheld is, helpt bij de geloofwaardigheid.
Zoals ik al zei vond ik het goed geschreven, al gebruikte de auteur soms te veel aanduidingen van tijd/locatie. Neem de zin ‘Amper met twee voeten in de woonkamer trok hij onmiddellijk de gangdeur achter zich dicht.’ Hier had of ‘onmiddellijk’ kunnen worden weggelaten, of ‘amper met twee voeten in de woonkamer’ – nu voelt het dubbelop en dat vertraagt de tekst nogal. Een schoonheidsfoutje, wat vooral zorgt dat het niet zo vlot leest als had gekund.
Kortom, wil je onbekommerd genieten van een zombieverhaal, zonder dat je iets vernieuwends verwacht in het genre, dan kom je hiermee wel aan je trekken.
—
Eerder verschenen op johankleinhaneveld.blogspot
