Moord in de Provence
[Recensie] Edelman en documentairemaker Étienne de Brémont wordt dood aangetroffen na een val uit het raam van het oude leegstaande familiekasteel. In de buurt gonzen de geruchten, want is het een spijtig ongeluk of zelfmoord? Of is het moord? Onderzoeksrechter Antoine Verlaque wordt bij de zaak betrokken en roept daarbij de hulp in van zijn ex-vriendin Marine Bonnet. Zij heeft als kind de familie Brémont goed gekend. Er blijken een hoop mensen baat te hebben bij de dood van Étienne. Zou het dan toch kwaad opzet zijn? Dan valt er een tweede slachtoffer op het kasteeldomein. Er is geen twijfel meer: dit is moord.
Dood op kasteel Brémont is het debuut van de Canadese Mary Lou Longworth. Het is het eerste boek met onderzoeksrechter Antoine Verlaque en docente recht Marine Bonnet in de hoofdrol. Inmiddels heeft de auteur al tien delen neergepend. Dit laat zien dat het cosy crime genre steeds meer aan populariteit wint. Eind mei verschijnt bij ons het tweede deel Moord in de rue Dumas in deze Provençaalse mysteries-reeks.
Het verhaal neemt ons mee naar het kasteel Brémont in Aix-en-Provence. De inleiding laat je kort kennismaken met Étienne de Brémont, die al snel het leven laat. Het moment waarop het verhaal echt start. Dit zorgt onmiddellijk voor de nodige spanning, maar deze blijft helaas niet aanhouden. Grotendeels blijft de spanning op een laag pitje staan en de opbouw gebeurt zeer geleidelijk aan. Pas wanneer de ontknoping in zicht is bereikt de spanning een hoogtepunt.
Dood op kasteel Brémont ontplooit zich als een whodunit, zoals bij de meeste detectives het geval is. Echter zorgt het cozy crime gehalte ervoor dat de spanning en het geweld minder op de voorgrond komen. Het misdaadgehalte is ondergeschikt aan de uitvoerige beschrijving van de omgeving en het leven in de Provence op zich. Een genre dat kan werken als de sfeer perfect zit, maar hier jammer genoeg grotendeels ontbreekt. Je leest het wel, maar je voelt het nét niet.
Gelukkig is de uitwerking van de hoofdverhaallijn, het onderzoek naar de dood van Étienne de Brémont, wel goed. Net zoals bij een klassieke whodunit zijn er een aantal potentiële daders en de nodige intriges die de zaak interessant maken. Iedereen heeft wel iets te verbergen. En dan valt er een tweede slachtoffer. Uiteindelijk kom je via deductie tot de juiste dader, maar niet zonder nog enkele keren te worden verrast door een plotse plotwending.
De personages worden allen goed in beeld gebracht. Onderzoeksrechter Antoine Verlaque is het typische voorbeeld van een ouderwetse speurder. Hij is eigenzinnig en zelfs onbeschoft, en wekt allesbehalve sympathie op bij de lezer. Tijdens het lezen wordt het duidelijk dat zijn houding te wijten is aan een gebeurtenis uit zijn verleden, maar wat precies is komen we in dit boek nog niet te weten. Marine Bonnet is een sympathieke en joviale dame die rechten doceert. Deels tegen haar zin gaat ze in op de hulpvraag van Verlaque, met wie ze vroeger nog een relatie had. Deze onderlinge relatie speelt een grote rol in deze reeks. Er zijn daarnaast nog tal van andere personages die vrij uitgebreid de revue passeren. Wat mij soms weleens het overzicht deed verliezen.
M.L. Longworth heeft een luchtige en beschrijvende schrijfstijl. Ze weet perfect hoe ze de omgeving en de gebeurtenissen moet omschrijven. Het kleinste detail is van belang. Je ziet de Franse omgeving, voelt de zuiderse zon en proeft de Provençaalse sfeer. Maar toch komt het niet helemaal aan bij mij als lezer. Alsof ik alles achter glas beleef zonder mij te kunnen verliezen in die heerlijke Franse sfeer. En dat is wel zonde. Ook zorgt de detaillistische schrijfstijl op sommige plaatsen voor een vertraging van het leestempo. Maar globaal gezien leest het verhaal wel vlot. Al moet je daarvoor eerst even wennen aan het afwijkende ‘ouderwetse’ lettertype met weinig witregels.
Dood op kasteel Brémont is een boek met ups en downs. De verhaallijn is goed en verrassend, en de personages zijn interessant en goed uitgewerkt. Maar ik mis het echt voelen van de Franse sfeer. Het beeld komt niet tot in mij. En ook de spanning in deze cozy crime is ver te zoeken. Toch ben ik geïntrigeerd geraakt door het verleden van Verlaque en de band die hij heeft met Bonnet. Dat maakt dat ik wel nieuwsgierig ben naar het volgende deel Moord in rue Dumas. Dood op kasteel Brémont geef ik 2,5 sterren.
—
Eerder verschenen op Perfecte Buren
