Over goede en kwade draken
“Het idee voor dit boek kwam van de wezens die mijn leven begeleiden: de Draken van Jupiter… dat gaat over het vinden en leven van je eigen kracht, maar waarin mijn innige samenwerking met draken een prominente rol speelt. Dat is best kwetsbaar, want het gaat om een onderwerp dat niet door iedereen serieus genomen wordt en mij toch na aan het hart ligt…”
[Recensie] Zo voorzichtig en kwetsbaar leidt Invanna Morgana haar boek in. Ze noemt zichzelf een ‘drakenhybride’. Een combinatie van een Jupiterwezen en een Aardewezen. Ze vertelt wat haar ervaring de wereld kan brengen: een geschiedenis van wijsheid en acceptatie:
“Het was niet alleen bij de inheemse Amerikanen dat er verhalenvertellers bestonden. In onze contreien hadden de Kelten hun barden. Dat waren vaak ware kunstenaars. Ze schreven, zongen, dichtten en vertelden verhalen met inhoud over aller lei gebeurtenissen. Ze onderwezen mensen met kennis van buien het hier-en-nu, waardoor die lessen konden leren en maatregelen nemen, gebaseerd op de ervaringen van anderen.”
Haar verhaal leest prettig door de toegankelijke stijl, met verfrissende tekeningen als kleurrijke aanvulling. Prachtige beelden overigens die het boek ouderwets verluchten. De boodschap van het verhaal is breed en draait om acceptatie. Om dat te concretiseren zwenkt Morgane tussen verschillende onderwerpen als Zielentekeningen, Gouden kippen, Zwarte en Witte magie, De lamp van oma en De dolfijnenvrouw.
Aldus draagt ze de mooie missie uit om je eigen kracht te vinden. Dat lijkt me een goed punt om ter harte te nemen.
—
Ook verschenen op Nico’s recensies
