Een histoire d’armour
[Recensie] Het dyonisische uiterlijk geeft dit boekje meteen al een erg hoog impulsaankoopgehalte mee. Waarschijnlijk onbedoeld maar het werkt wel. In de rechter bovenhoek van het omslag zien we een kogelgat. Een heus gat, met eromheen de door de uitgever kunstig gemaakte illusie dat het gat in een muur is geschoten. Dat geeft een tunnelvisie dwars door de 89 pagina’s heen. Nee, dik is het niet, wel intens.
Kogelsaga
Zeer intens zelfs. Mocht het kogelgat naast aankoopwoede niet voldoende leeshongergehalte produceren, dan geeft het onalledaagse onderwerp van het verhaal het laatste duwtje. We gaan lezen over het leven van een kogel. De kogelsaga. Een stalen autobiografie. De levensloop van de kogel. Enfin, als dat nog niet evident was: een erg originele invalshoek.
De tekst wordt geproduceerd door de kogel zelve. Hij vertelt dat hij rechtop staat in een kartonnen doosje, samen met negen collega-kogels. Ze zijn samen gekocht met Henry. Hewnry is een snub-nosed Colt.38 die dus geen lange loop heeft zoals zijn prestigieuzere long-barreled Colts, dat we wel even de feiten correct hebben.
De kogel reist mee met zijn eigenaar: Lenny, die hem misschien ooit, op een goede dag, als de tijd daar is, op het moment suprême, zal afvuren:
“Lenny. Dat is de naam van de man op wie mijn hoop is gevestigd. Zijn doopnaam moet Leonard of Leo zijn: een eervolle, masculiene naam. De leeuw is de koning van het dierenrijk, een symbool van kracht en gezag…
Het is misschien irrationeel maar ik geloof in Leo… Hij mag ons niet teleurstellen. Falende goede bedoelingen zijn gruwelijker dan haat of onverschilligheid. Je zou een Egyptische kat moeten zijn om daar boven te staan en alle dingen absoluut onpartijdig te zien. Maar ik ben een kogel en geen kat.”
Kogel als protagonist
De verfrissende invalshoek van de kogel als protagonist zorgt voor een hoogst origineel verhaal. Dat er aan dit perspectief ernstige beperkingen kleven, neemt Driessen voor lief. Of waarschijnlijker: ziet hij als uitdaging. Het knappe is dat hij met die perspectiefvorm toch een samenhangende vertelling weet te maken.
Valt er nog iets te zeggen over het verhaal? Laten we dat niet doen. U kunt het beter zelf gewoon gaan lezen. Het is zeker de moeite waard, deze alle kanten op schietende, levendige, steeds een nieuwe afslag nemende, onvoorspelbare laatste reis. Ook voor de emoties die zo’n reis oproept, schrikt de schrijver niet terug. Zo kunnen we wonderlijk genoeg op een zeker moment spreken van een bedroefde kogel.
Enfin, laten we het hierbij laten. We kennen Driessen van eerdere boeken, waarvan De Pelikaan bij deze recensent 5 sterren scoorde. Inmiddels is dat een lijst boeken die een aardige waaier is van zijn breed uiteenlopende interesses, neerslaand in leesbare verhalen. Daar vinden we de gelijkenis met één van zijn voorbeelden, Vladimir Nabokov, die ook gek was op vreemde verhalen. In die waardevolle traditie valt deze unieke fabel. Het is een haat/liefde verhouding die maar op één manier kan eindigen. Precies.
—
Ook verschenen op Nico’s recensies
