[Recensie] Sienna reist met haar ouders rond in een ezelskarretje, ze horen bij het karretjevolk. Haar vader is steeds op zoek naar werk, ze trekken door de binnenlanden van Karoo op zoek naar dat werk. Op enig moment verblijven ze bij een familielid op een boerderij. Daar gebeurt een drama dat het leven van Sienna ingrijpend zal veranderen. Maar ze leert er ook een vriend voor het leven kennen, Boetie. Boetie en Sienna spelen samen op de droge landen. Ze gaan niet net als de andere kinderen naar de dorpsschool, er is niemand die hen daarvoor inschrijft. Boetie vangt een schildpad, doodt deze omdat hij honger heeft, maar dan grijpen de ouderen in. Schildpadden mag je niet doden, het zijn wijze wezens die in heel hun leven slechts éénmaal een traan laten. Dat is als ze doodgaan. Sienna heeft die ene traan zien vallen en dat heeft grote gevolgen.
Sienna en Boetie worden uit elkaar gehaald. Boetie gaat naar familie van zijn moeder, Sienna wordt naar Seekoegat gebracht, een internaat met een basisschool. Ze heeft daar in eerste instantie heel veel heimwee naar haar leven met het karretjevolk maar ziet na verloop van tijd ook de voordelen. Zo heeft ze tenminste kans op een redelijke toekomst. Een toekomst die er niet was geweest bij het karretjevolk of in de township. Daar is verslaving aan goedkope wijn vaak belangrijker dan voeding en onderwijs. Ook de ouders van Sienna zijn verslaafd. Toch is Sienna een buitenbeentje op de school.
Dat verandert wanneer Krekel arriveert, een jongen met vergroeide handen. Ooit zijn zijn vingers gebroken door toedoen van een bende jongens. Ze zijn nooit behandeld en helemaal vergroeid. Krekel kan niet goed wennen op school maar aanbidt Sienna en blijft. De drie mensen die deze bijzondere school leiden, brengen hoop in de harten van de kinderen die aan hen zijn toevertrouwd. Na het doorlopen van de basisschool keert Sienna terug naar het dorp, ze zal daar naar de middelbare school gaan. Haar droom is schooljuffrouw te worden om andere kinderen te helpen. Maar het leven loopt anders, zowel Boetie als Krekel spelen daarbij hun rol.
Op de cover zien we het jonge meisje Sienna, de hoofdpersoon van het verhaal, ze kijkt vol vertrouwen naar de toekomst. De titel Een schildpad huilt maar één traan is symbolisch voor het verhaal dat verteld wordt. Een schildpad is een wijs dier dat je met rust moet laten. Als je dat niet doet, kan het slecht met je aflopen.
Een mooi boek, grotendeels geschreven vanuit het perspectief van Sienna maar ook gedeeltelijk vanuit Boetie en Krekel. Wisselend zijn de hoofdstukken geschreven in het heden en in het verleden. Dat is even wennen maar het maakt het verhaal en de ontknoping mooier en is dus goed gedaan. De auteur beschrijft de uitzichtloosheid van het leven van de mensen van het karretjevolk, die toch afstammen van de eerste bewoners, de Bosjesmannen. Weg is hun trots en hun vrije leven. Alleen oude verhalen, zoals die van de schildpad, blijven. De boeren bepalen wat ze wel en niet mogen en de drank houdt ze klein. Datzelfde gebeurt ook in de townships. Slechts hier en daar zie je dat mensen zich kunnen ontworstelen aan hun noodlot. Zal het Sienna ook lukken? Vier sterren voor dit mooie boek.
—
Eerder verschenen op Perfecte Buren
