Een overtuigende internationale spionage thriller
[Recensie] 1976. Het is inmiddels zes jaar geleden dat Stroud’s mentor en beste vriend Vincent Raphael omkwam bij een aanslag in Jordanië. Beide mannen waren jarenlang onafscheidelijk als vrienden én in hun werk als oorlogscorrespondenten. Sinds wat er in Jordanië is gebeurd, is Stroud de weg kwijt. Hij drinkt teveel, zijn huwelijk is gestrand en hij ziet zijn dochter nauwelijks. Via diverse omzwervingen is hij op een bepaald moment in Amsterdam terecht gekomen. Daar krijgt hij van Marcus Haig, ex-zwager en oud correspondent, een wazig bericht waarin hij hem vraagt naar Londen te komen.
Wat Stroud daar vervolgens te horen krijgt, zet heel zijn leven op z’n kop. Dit had hij nooit kunnen bedenken. Maar omdat hij het geld dat Haig hem biedt heel hard nodig heeft, besluit Stroud zijn persoonlijke gevoelens te parkeren en naar Istanbul af te reizen in de hoop antwoorden te vinden op vragen die eens en voor altijd een antwoord behoeven.
Tijdens de volgende periode wordt duidelijk dat Stroud ontzettend veel heeft meegemaakt, vaak samen met Vincent en/of Marcus. Dat heeft psychisch de nodige littekens veroorzaakt. Het verklaart ook waarom Stroud bepaalde dingen doet of juist laat. Hij is een merkwaardige man met de nodige gebruiksaanwijzingen maar met het hart op de juiste plek. Met momenten is Stroud zelfdestructief, hij is ver verdreven van zijn motieven en idealen. Hij is zelfkritisch en koppig, de schuld ligt altijd bij een ander. Maar Stroud is ook onverschrokken, vastberaden om duidelijkheid te krijgen in de situatie waarin hij is beland.
Alle ingrediënten dus voor een klassieke spionage thriller. Dat is Een teken van leven namelijk zonder meer. Behalve intriges en geheimen is er ook aandacht voor de mens Stroud, een mooie extra laag in het verhaal. Hierdoor sprak dit personage me ook meteen aan. Wat hij heeft meegemaakt, zijn geleden verliezen, het levenswerk dat hij ten koste van al het andere trouw bleef. Je zou het liefst je arm om zijn fictieve schouders slaan. En nu opnieuw wordt zijn (geestelijk) incasseringsvermogen flink op de proef gesteld. Alleen de gedachte al dat Haig gelijk zou kunnen hebben met zijn veronderstelling zet de vriendschap tussen Stroud en Vincent in een totaal ander daglicht. Een pijnlijke gedachte.
De zoektocht van Stroud brengt de lezer op onverwachte plekken en in spannende situaties. Hij zoekt naar aanwijzingen over Vincent, dat blijft niet ongemerkt. Al snel heeft hij de Turkse geheime dienst achter zich aan, hij trapt duidelijk op de verkeerde tenen. En daar blijft het niet bij. Terwijl het verhaal zich gestaag ontrafelt kom je er steeds meer achter hoe het spionage spelletje gespeeld wordt. Laat je gerust meevoeren in het web van inlichtingendiensten zoals Mossad, MI6 en de Turkse geheime dienst, bij Ellory ben je in veilige handen!
Wat heb ik genoten van dit prachtige boek. In de kenmerkende, beeldende schrijfstijl die deze auteur zo eigen is word je mee op reis genomen door Europa. Van Istanbul tot Parijs, Berlijn en Amsterdam; je waant je ter plekke. Ook zo’n sterke kant van Ellory; behalve dat hij iedere keer weer weet te fascineren met zijn verhalen neemt hij zijn lezers mee op (tijd)reis.
Opnieuw weet Ellory me te verrassen met een verhaal dat weer anders is dan in zijn vorige boeken, heel knap gedaan. Dat maakt dat hij niet alleen origineel verhalenverteller is, maar ook een zeer verdienstelijk researcher, dat lees je terug in de details en sfeerbeschrijvingen. Wil je genieten van een overtuigende, internationale spionage thriller, lees dan dit boek.
Ik geef Een teken van leven dan ook graag vijf sterren.
—
Eerder verschenen op Perfecte Buren
