Obsessionele adoratie van een ontluikend meisje
[Recensie] Tijdens een broeierige zomer schuimen twee pubermeisjes de straten van een vervallen dorpje af, hoog in de bergen van Noord-Tenerife. Ze delen de straat met schurftige honden, gebedsgenezeressen en bosheksen, verlangen naar het onbereikbare strand, vluchten weg voor een vuilbekkende grootmoeder en eten zoveel ze kunnen terwijl ze dromen van de liefde en dun zijn. En altijd ligt achter hen, aan het oog onttrokken door een grijze nevel, de slapende vulkaan.
De tienjarige vertelster –door haar beste vriendin Isora liefkozend shit genoemd – houdt zielsveel van haar vriendin, die brutaal is en geen angst kent. Ze zou net als zij willen zijn, haar willen opeten, in haar willen verdwijnen. Maar aan het einde van de zomer is alles anders. Ezelsbuik is een verslavend spervuur van taal: Andrea Abreu weeft straattaal, songteksten, stream of conciousness, msn-taal en landschapsbeschrijvingen aaneen tot een uitzonderlijke eigen stem.
Ezelsbuik neemt je mee in een tocht van obsessionele adoratie van een ontluikend meisje voor haar vriendin. Het ruwe bestaan in een armtierig bergdorp gespekt met de eerder naïeve kijk op het leven van het hoofdpersonage is tegelijk ontroerend doch af en toe confronterend. Het taalgebruik van de schrijfster zorgt er voor dat je echt in het meisje haar huid kruipt en voor je het weet ben je aan het einde van het boek samen met haar de berg aan het bewandelen, daar waar kinderlijke, zoekende liefde zich een weg baant in de schaduw van de vulkaan.
—
Eerder verschenen op Boekensite Gent
