[Recensie] Het eerste wat me bij dit boek opviel, was de kaft. Die is op zich niet eens echt heel bijzonder, maar door de speling met de kleuren en de grootte van de letters daagt het toch wel gelijk uit om het boek te willen lezen. Maar wist de inhoud mij ook zo in zijn greep te houden?
Famous vertelt je het verhaal over twee jonge meiden die beroemd zijn geworden, Ava en Mags. Ava is zonder het te willen, bekend geworden doordat haar vaders mee deden aan een realityserie over haar familie. Hierdoor werd ze gedwongen beroemd, iets waar ze totaal niet op zat te wachten. Maar of ze het nou wil of niet, ze zal er toch aan moeten geloven, want niemand zit op haar protesten te wachten en niemand geeft daar dus ook gehoor aan. Al snel merkt Ava dat als je al vanaf jongs af aan opgroeit tussen de camera’s en waar alles ook gedaan wordt voor de camera’s, het heel makkelijk is jezelf kwijt te raken. Of je dat nou wilt of niet, je wordt uiteindelijk geleefd en jouw leven is niet meer van jou. Hoe hard Ava ook wil volhouden dat dat haar niet zal gebeuren, die strijd is zo goed als niet te winnen.
“Die rol. Ha.’ Het draadje werd langer toen ze eraan trok en ze stelde zich voor dat de hele deken onder haar uit elkaar zou rafelen en daarna het bed, de vloer, het huis. Als ze maar lang genoeg bleef trekken, bleef er misschien niets meer van de wereld over behalve een hoopje draad.”
Mags is zangeres van een band die op het punt van doorbreken staat. Haar vriend Sam is de basspeler, hij wil zo onwijs graag beroemd worden, dat lijkt nog wel het enige te zijn wat hem kan interesseren. Mags houdt zielsveel van zingen, zodra ze op het podium staat, weet ze niet alleen zichzelf in een roes van extase te krijgen, maar het publiek ook. In het begin ziet ze er absoluut geen gevaar in om dan ook te gaan toeren met de band, al gaat dit totaal niet zoals ze verwacht had. Want van limousines is er nog helemaal geen sprake. Elke dag weer krijgt Mags allerlei ellende over zich heen gegooid, wat wordt afgedaan als “dat hoort er nou eenmaal bij als vrouw in de muziekwereld”. Ondanks dat alles in haar schreeuwt om ermee te stoppen, zet Mags toch door. Maar op het moment dat ze met een hartverscheurend verlies te maken krijgt, lijken alle stoppen door te slaan bij haar. De onmacht verandert binnen no-time in een alles overheersende woede en de woede richt ze volledig op zichzelf…
“En een wolk kan nog optrekken, kan je wat verlichting geven. De werkelijkheid nooit.”
Het lijkt er steeds meer en meer op dat Ava en Mags aan hun beroemdheid ten onder gaan. Ze hebben beiden niets meer over hun eigen leven te vertellen, ze willen wel vrijheid, maar weten zelf niet meer hoe dat nog te kunnen. De meiden lopen elkaar toevallig tegen het lijf en na een tijdje ontstaat er een hechte vriendschap tussen de twee. Geeft dit Ava en Mags de kans om het recht op hun eigen leven terug te claimen of zijn ze hiervoor al te ver heen?
“O ja. Wat stom van me. ’Je pleegt liever zelfmoord dan dat je een boek leest?’ Ava keek niet op uit haar eigen boek. ‘Natuurlijk! Stel je voor dat je iets leert! Je weet wel, iets anders dan hoe je je wenkbrauwen kunt bijwerken of zo.”
Elk hoofdstuk in het boek wisselt tussen de twee karakters Ava en Mags. Dit is geenszins storend en wordt ook goed aangegeven. Tijdens het lezen leer je ze steeds beter kennen en al snel krijg je dan ook echt een band met ze. Hun leven is allesbehalve makkelijk en het liefst zou je ze er dan ook uit willen redden. De schrijfstijl van Amy Jones is zo ontzettend vlot dat je niets anders kan dan dit boek in een ruk uitlezen. De personages komen zo makkelijk voor je ogen tot leven tijdens het lezen. Hun levensverhalen zijn best heftig met alles wat ze mee maken. Ooit zo vol passie, maar dat stroomt gaandeweg steeds verder weg. Wat er overblijft, is puur verdriet en diepe ellende. Niks is meer echt, ze raken steeds meer en meer van zichzelf vervreemd. Niets lijkt het te kunnen stoppen. Amy Jones heeft dit zo overtuigend weten neer te zetten dat het net leek of je de karakters ook daadwerkelijk kent. De andere kant van het beroemd zijn, wordt in dit boek heel duidelijk weergegeven. Het is een verhaal met een rauwe rand, maar wel eentje dat je eigenlijk wel gelezen moet hebben. Ik kan het boek dan ook zeker aanraden en geef het 4 sterren. Ik hoop in de toekomst nog zeker meer te gaan lezen van Amy Jones.
“Het voelt alsof ik op de rand van een paniekaanval sta. De hele tijd.’ Hij glimlachte verdrietig. ‘Ik heb me mijn leven lang op de toekomst gericht. Altijd doorgaan, met het volgende en het volgende. En nu is er geen toekomst meer. Ik weet niet wat ik daarmee moet.”
—
Eerder verschenen op Perfecte Buren
