Een mooi verhaal dat smoort in een overdaad aan woorden
[Recensie] Fatale biecht had een fantastisch boek kunnen zijn. De actualiteit spat eraf, er is drama, de hoofdpersonen hebben karakter. Tegenover die plussen staan de nodige minnen, waarvan de schrijfstijl de grootste is. Het verhaal is wijdlopig, waardoor de souplesse ver te zoeken is. Fatale biecht leest daardoor wat houterig, hoewel de personages geen seconde stilzitten.
Maar eerst het verhaal, dat alleszins de moeite waard is. Fatale biecht trapt af met de moord op een oude priester, die vastgesnoerd en gecastreerd in zijn slaapkamer wordt aangetroffen. Dat is vlak nadat hij in een tv-show had opgebiecht kinderen te hebben misbruikt. Wat volgt is een klassieke whodunit, de speurtocht van de recherche naar de moordenaar.
Mooi is dat de rechercheurs over de vloer komen bij alle lagen van de bevolking door het hele land, van armoedig tot steenrijk. Personages heten Jan, Cor of Truus. Achter de alledaagsheid schuilt ergens een monster.
Worstelen met anorexia
Amusant is dat de twee speurders die centraal staan in het verhaal elkaar niet uit kunnen staan. De flegmatieke Leonie van de Bergh worstelt met anorexia en ergert zich bont en blauw aan haar getapte collega John van Kampen, die ondanks zijn bravoure lijdt aan depressie. De aversie is wederzijds.
Maar hoe boeiend die spanning binnen dit duo ook is, auteur Gerard Legerstee doet er te weinig mee. Karakters spelen een bescheiden rol in het recherchewerk. Een ontwikkeling maken de twee hoofdpersonen nauwelijks door.
Des te meer valt de aparte schrijfstijl op. Legerstee gebruikt zoveel woorden dat het verhaal hier en daar smoort. “John en Leonie waren eerst naar hun baas Theo Ravenzwaai gelopen en hadden hem bijgepraat over de belangrijke ontwikkelingen.” Het had volstaan om te vertellen dat die twee hun baas bijpraatten. Een taalkundige kronkel is dat de zin in de voltooid verleden tijd staat, terwijl het verhaal verdergaat in onvoltooid verleden tijd.
Spanning aan de ketting
Op pagina negen gebruikt de auteur vier regels van in totaal 32 woorden om te vertellen wat er niet is gezegd. Erger nog is het overvloedige commentaar van Legerstee bij de dialogen: “Dat is wel heel ver gezocht”, sprak John hooghartig. Niet alleen werkt dit soort toevoegingen vertragend, het verhindert dat de lezer zelf een voorstelling van zaken maakt.
Hierdoor legt Legerstee de spanning aan de ketting, alsof hij een publiek bedient dat moeite heeft met een wat hoger tempo. Alles draait om die ene moord die maar niet opgelost kan worden. Geen getuige die iets weet, geen spoor dat ergens heen leidt. Nergens ontstaat een diepere laag.
Zo sijpelt de kracht, die er wel degelijk is, uit het verhaal. Ondanks de veelbelovende start is Fatale biecht een thriller met een hoog Hema-gehalte: een beetje vlak, gericht op een publiek dat tevreden is met weinig.
—
Voor het eerst gepubliceerd op Bazarow
