Poplar kan spelen met woorden en zinnen
[Recensie] In Gait maken we kennis met Hans, een jongeman die geen goede jeugd gekend heeft. Hij groeide op in een instelling waar hij een opeenstapeling van trauma’s opliep. Eenmaal weg uit deze hel, besluit hij het recht in eigen handen te nemen en wraak te nemen op de mensen die verantwoordelijk waren voor deze trauma’s. Ondertussen is het aan agente Disha de taak om de verschillende moorden op te lossen en zo haar plek als nieuwkomer in het politiekorps te verdienen, dat nog eens extra lastig blijkt te zijn aangezien ze niet geboren is met een blanke huid.
Dit is het debuut van auteur Ron Poplar en is anders dan andere thrillers. Normaal gezien ga je als lezer mee op zoek naar de dader of als deze al bekend is op zoek naar het waarom, maar in dit verhaal zijn beide al enigszins bekend. Het draait dan ook niet enkel om de daden, maar de focus ligt vooral op de emoties van zowel Hans als Disha. Laatstgenoemde probeert zich staande te houden in een wereld vol corruptie en terwijl ze steeds dichter bij de oplossing komt, begint ze ook steeds meer begrip te krijgen voor de daden van Hans.
Het boek neemt je mee op een spannende tocht waarin gruwelijke moorden afgewisseld worden door plotseling wendingen, waardoor je als lezer het wilt blijven lezen tot het einde. Gedurende het gehele verhaal merk je dat Poplar kan spelen met woorden en zinnen. Hierdoor wordt de spanning op de juiste momenten afgewisseld door humor.
Wel had ik in het begin nog wat moeite met het verhaal. Het voelde erg rommelig aan en ik wist niet goed hoe het tijdsverloop precies was. Zo kreeg ik het gevoel alsof Hans al tientallen jaren geleden de inrichting had verlaten, maar in werkelijkheid was dit slechts een paar jaar. Bovendien kwam het bij mij niet echt binnen wat de rol van de verschillende personages precies was. Gelukkig werd dit al snel duidelijker, waardoor ik me echt kon inleven.
Al met al is Gait zeker de moeite waard om gelezen te worden. De gebeurtenissen die plaatsvinden zijn deels gebaseerd op feiten, zoals in het nawoord te lezen valt. Wanneer je dit eenmaal weet ga je anders naar het verhaal kijken en kwam ik tot de conclusie dat deze thriller nog gruwelijker is dan ik in eerste instantie had ervaren. Ik zag op internet voorbijkomen dat iemand de tip gaf om het nawoord als eerst te lezen en persoonlijk kan ik dit enkel beamen. Door dit gegeven ga je nog meer over de gebeurtenissen die plaatsvinden nadenken.
Dit boek was naar mij toegestuurd als een blinddate boek. Ik wist van tevoren dus niet dat ik dit zou gaan lezen en recenseren en de kans is dan ook groot dat ik het zelf niet snel gekozen zou hebben. Toch ben ik erg blij dat ik dit verhaal heb mogen ontdekken. De boodschappen die de auteur heeft willen meegeven, zijn bij mij goed binnengekomen en het wordt weer eens duidelijk hoeveel ellende er voorkomt op onze wereld.
Ik kan Gait niet enkel aanraden aan echte thrillerliefhebbers, maar ook zeker aan mensen die meer de voorkeur geven aan boeken waarin niet de moord zelf, maar juist de gehele psychologie eromheen belangrijk is. Dit boek krijgt van mij dan ook 4 sterren en ik denk dat Ron Poplar trots mag zijn op dit debuut.
—
Eerder verschenen op Perfecte Buren
