Alles is ook tot in de puntjes beschreven zonder langdradig te worden
[Recensie] Wanneer Agneta haar kleinkinderen uitzwaait na een bezoek, hoort ze haar vaste telefoon overgaan. Bij het opnemen hoort ze één woord: Geiger. Na vele jaren wachten was het dan zover. Ze kent haar taak: met haar pistool schiet ze haar nietsvermoedende echtgenoot dood en vertrekt. Iedereen is geschokt van deze moord. Ook politieagente Sara Nowak. Hoewel ze niet bij het rechercheteam werkt, wordt ze door haar band met het slachtoffer bij het onderzoek betrokken. De vragen stapelen zich op, en Sara is ervan overtuigd dat de antwoorden in het verleden moeten liggen. Een gruwelijk plan dat na dertig jaar op het punt staat te worden uitgevoerd en waarbij niemand veilig is.
Met Geiger heeft de Zweedse Gustaf Skördeman een spannend boek neergezet. Het is daarmee zijn debuut als auteur. Een nieuwe naam dus in de wereld van de Scandinavische thrillers. Tevens is Geiger hiermee het eerste boek in een reeks rond politieagente Sara Nowak.
Het boek begint direct spannend met de moord op Stellan Broman. Los of je de achterflap hebt gelezen voel je direct dat er al iets zal gebeuren in het eerste hoofdstuk. De dader en het slachtoffer zijn dus onmiddellijk gekend, iets dat niet zo vaak voorkomt bij een thriller. Maar dat neemt de spanning zeker niet weg, integendeel. Er zijn nog tal van vragen die onbeantwoord zijn, en er komen er naar mate het verhaal vordert steeds meer bij. Daarmee lijkt de basis te zijn gelegd voor een uitmuntende thriller. Toch stelt het boek op enkele punten wat teleur.
Qua spanning zit het over het hele boek gezien wel goed, er is een spanningsboog die zich met ups en downs doorheen het verhaal beweegt. Bij de actiescènes is er een piek van spanning waarbij je op het puntje van je stoel zit, bij de meer informatievere en beschrijvende delen is het net het tegenovergestelde. Maar er zit een goede afwisseling in. Ook de plot bevat een aantal hele goede elementen. Bijvoorbeeld op vlak van cliffhangers en plottwisten. Niet elke plotwending kon mij bekoren, maar de meeste waren zoals het moest: onverwacht en verrassend. Zeker het einde is ongelofelijk spannend en onvoorspelbaar. Alleen is het jammer dat het boek daarna vrij abrupt eindigt.
Al is de ontknoping voorbij, toch voelt het niet als volledig afgesloten aan. Er komen natuurlijk nog boeken in deze reeks, dus misschien wordt hier dan op verder gegaan.
Geiger bestaat uit enkele verhaallijnen die uiteindelijk allemaal met elkaar verweven geraken. Het grootste gedeelte gaat over de moord op Stellan en alles dat daarop volgt. En dat is behoorlijk wat. Zeg maar een heus complot. Deze verhaallijn is dan ook de meest complexe, omdat er wordt verwezen naar de Koude Oorlog. Deze speelde zich af zo’n dertig jaar terug, maar door het telefoontje wordt het plots een actueel iets waarbij verschillende mensen en instanties in actie schieten. Je krijgt daarom als lezer veel informatie te verwerken over het vroegere DDR, de Sovjet-Unie, de onderlinge verhoudingen tussen deze twee en Zweden, the Fulda Gap,… Heel interessant! Hoe alles uiteindelijk in elkaar zat was een totale verrassing voor mij. Een groot pluspunt!
De andere belangrijke verhaallijn gaat over Sara Nowak. Zij is het hoofdpersonage waarover de reeks gaat. Als kind woonde ze naast de familie Broman, waarbij ze elke zomer met de dochters samenspeelde. Ze kende hen dus goed en de dood van Stellan was een echter schok voor haar. Daarom is ze vastbesloten om de moordenaar op te sporen. Hoe verder ze echter graaft, hoe meer verschrikkelijke dingen ze ontdekt over zaken uit het verleden. Niets is wat het lijkt, beter kun je het niet omschrijven. Sara is daarnaast ook heel grondig uitgewerkt qua personage. Je leert haar kennen zowel in haar werk- als privéleven. Ze werkt bij de zedenpolitie, waardoor in het boek veel nadruk wordt gelegd op prostitutie. Dat zorgt voor veel woede bij Sara, waardoor ze vaak in de problemen geraakt. Een bijzondere combinatie trouwens, de Koude Oorlog versus prostitutie en verkrachting. Voor mij was het net iets teveel van dit laatste.
Gustaf Skördeman heeft een hele vloeiende en filmische schrijfstijl. Dit komt wellicht door zijn werk als scenarist en filmregisseur/producer. Het maakt in elk geval dat het verhaal qua concept uitstekend in elkaar zit. Alles is ook tot in de puntjes beschreven zonder langdradig te worden. Alleen is er een overvloed aan personages die maar even aan bod komen, in een zijlijntje van het verhaal. Dat maakt de plot extra complex. Er gebeurt ook zoveel dat het moeilijk te vatten is. Positief is wel dat je de actiescènes haast voor je ogen ziet passeren. En sommige plottwisten zijn uitmuntend in de verhaallijn verwerkt, met een duidelijke toeloop naar een geraffineerde ontknoping. En dat maakt dat je toch steeds verder wilt lezen.
Ik heb Geiger met veel plezier en interesse gelezen. Ik vond het in de basis een heel goed boek met een intrigerend concept, maar de uiteindelijke uitwerking was te ingewikkeld en overdadig. Je kunt het wat vergelijken met een puzzel waar enkele stukjes teveel aanwezig zijn. Dat maakt het onnodig moeilijker. En dat vind ik echt jammer, want het is een boek met zoveel potentieel en goede elementen. Aan de meet, als ik alles overloop en bij elkaar plaats, wegen de positieve punten net wat zwaarder door dan de minpunten. En ben ik geprikkeld om meer over Sara Nowak te lezen. Daarom krijgt Geiger van mij drie sterren.
—
Eerder verschenen op Perfecte Buren
