Indrukwekkend met een hoofdletter I
[Recensie] Neil Peart is naast auteur vooral bekend als drummer van de Progressieve-Hard-Rockband ‘Rush’, die op basis van een nog altijd groeiende hondstrouwe fan-schare al decennialang aan de weg timmert. Hij verving in 1974 de toenmalige drummer John Rutsey die vanaf de oprichting van Rush in 1968 de drumstokken hanteerde.
Van 1974 tot 2018 werd Neil Peart door muziekkenners, liefhebbers en fans als werelds meest creatieve en invloedrijke drummer beschouwd. Wanneer je muziekfans vraagt wie de beste drummer is, prijkt Neil bovenaan de meeste lijstjes.
Ho, stop, wacht!
Niet weggaan of afhaken. Wanneer je geen liefhebber van de band Rush bent, ze niet kent of sterker nog: überhaupt niet van muziek houdt (zijn die er ook?), wil ik je vragen om verder te lezen. Het gaat om notities van deze geboren Canadees (1952) die uiteindelijk hebben geleid tot het bijhouden van een dagboek en in the end, dit boek. Een biografie van een gebroken man. In zijn verhaal zit spreekwoordelijk weinig muziek. En als het al muziek is, is het een vette blues.
Neil Peart is succesvol als muzikant, haat lange tours, schrijft naast songmateriaal ook verhalen over andere zaken. Neil is gelukkig getrouwd met vrouw Jackie met wie hij samen een dochter heeft gekregen, die op het moment dat het verhaal begint, negentien jaar jong is.
In tien maanden tijd verliest Neil al zijn houvast en geluk. Hij wordt een schim van zichzelf, laadt de meest noodzakelijke spullen op zijn door zijn vrouw gekregen BMW-motorfiets en rijdt niet zijn toekomst tegemoet, maar eerder ver weg van zijn verleden.
Het boek beschrijft op indringende wijze een reis van veertien maanden over een afstand van 87.500 kilometer van een man en zijn motor, op zoek naar redenen om verder te leven. Het volledige openhartige proces dat deze man doormaakt wordt haarscherp in beeld gebracht. Op een manier die enerzijds een natuurfilm in woorden is, is het anderzijds rauw, eerlijk en kwetsbaar over emoties, gemis en eenzaamheid.
Een verdrietig boek van een man die liefst alleen is, verschuift stilaan naar een man die zich schuldig voelt weer te genieten van de omgeving, samenzijn, een gesprek, een ontmoeting en een hereniging. Hier en daar riep het bij mij herinneringen op aan de roman van Jon Krakauer – Into the Wild, die later is verfilmd.
Het boek Ghost Rider werd in 2002 door ECW Press (Toronto) in Canada uitgegeven. In 2020 werd dit boek in een Nederlandse vertaling uitgegeven door Uitgeverij Ahvô Braiths. De vertaler is Ronald van Dalfsen. Deze man verdient een enorm compliment. Wat een monnikenwerk moet dit zijn geweest. Niet alleen de vierhonderdtwintig pagina’s leveren qua omvang een uitdaging op, de ware prestatie zit wat mij betreft in het onder woorden brengen van een zowel fysieke als zware mentale reis.
De ultieme combinatie tussen enerzijds de versie van Neil en anderzijds de vertaling van Ronald die het gevoel geeft dat hij ook alles zelf heeft meegemaakt. Het is waarschijnlijk eenvoudiger om over jouw eigen gevoelens te schrijven dan deze te moeten vangen in een andere taal. Waarbij alle belevenissen, emoties, gedachten en onderliggende gevoelens zo zijn verwoord dat ze tastbaar blijven ook in onze eigen taal. Jan Rot zei al eens dat je kunt vertalen en hertalen. Ik ben van mening dat Ronald van Dalfsen dit oogstrelende en tegelijkertijd confronterende verhaal heeft kunnen hertalen.
Een bonuscadeau is het voorwoord van Cesar Zuiderwijk. De slagwerker van Golden Earring kent Neil persoonlijk na een gezamenlijke tournee in 1978 waar the Earring in het voorprogramma van Rush, avond na avond optrad.
Ghost Rider, over helende wegen is een indrukwekkend verhaal over leven tussen hoop en vrees. Leven en niet langer weten waarvoor en waarom. De vele fases van de verwerking van verdriet worden van heel dichtbij levensecht en rauw met kracht ‘in-your-face’ gesmeten. En de levenslessen, als keerzijde van verdriet.
Er is altijd hoop. Want hoop doet leven. In de dankbetuiging zegt Neil: ‘Opgedragen aan de toekomst, met eerbied voor het verleden’. Mijn recensie-exemplaar bevatte een boekenlegger met daarop een QR-code. Deze code brengt je naar een Spotify-afspeellijst met veel muziek van Rush. En andere artiesten, waaronder Frank Sinatra.
Heb ik nog een onvermijdelijke sfeerverziekende verbetertip? Yes! Ik moest behoorlijk wennen aan de grote tekst vlakken op iedere pagina. Er bleef maar weinig blanco rand over. Dat ging even ten koste van mijn leesplezier. Totdat de inhoud dit euvel verjoeg, ik vermoed al op pagina 17. Indrukwekkend met een hoofdletter I. Een aanrader voor iedere lezer die zich voelt aangetrokken tot de mens. In specifieke en algemene zin.
Ronald, bedankt voor al dit moois. Opdat we zoveel mogelijk herrie genereren: LEZEN EN BELEVEN!! DIT BOEK IS HET WAARD. Evenals vijf sterren.
Op 11 januari 2020 overleed Neil Peart op 67-jarige leeftijd aan een hersentumor, waartegen hij al jaren vocht. Volgens Cesar Zuiderwijk verblijft hij nu in de eeuwige drumvelden.
Persoonlijke songtekst:
‘You can drive those wheels
To the end of the road
You will still find the past right behind you
…
You call roll the stone
To the top of the hill
You can carry that weight
With an iron will
You can drive those wheels
To the end of the road
You can try to deny
The weight of the load’
(Rush – Carve away the stone)
—
Eerder verschenen op Perfecte Buren
