Mira ziet zichzelf in de ogen van haar hond
[Recensie] Mira heeft haar hond net zo hard nodig als hij haar. De jonge vrouw, ze is begin twintig, is medewerker van een dierenasiel en vangt de getraumatiseerde Turbo op, die waarschijnlijk is gedumpt door een jager. Ze ziet zichzelf in zijn ogen: klein, triest, bang en alleen. Een angsthaas die haar eigen leven niet op de rails kan krijgen, hoe zou ze een zwaar getraumatiseerde hond aan kunnen?
Harde hand van Marita de Sterck is een portret van een doodsbange en opgejaagde vrouw die aan het herstel van haar eigenwaarde werkt. Turbo kust haar zintuigen wakker, zegt ze. “Ik ga niet meer leven alsof ik gedoemd ben, ik wil bewegen, ook al struikel ik.” In tekenen en schrijven vindt ze kracht en zelfrespect. Ze schrijft stukken voor een krant waarin ze de handelwijze van jagers ontmaskert. De Sterck laat in een parallelle verhaallijn de kant van de jagers zien.
Het is vooral weer de poëtische en bloemrijke taal van De Sterck die indruk maakt. Met een enkele zin zet ze een heel gevoelsleven neer. Ze wil veel in deze roman waarin ze mens en dier spiegelt en die ook nog leest als een aanklacht tegen de jacht. De uitwerking is hier en daar wat karig, sommige verhaallijnen verdienen meer inleiding en ruimte. Niet alles komt daardoor uit de verf op een manier die wel had gekund. Maar de liefde waarmee ze zich ontfermt over haar hoofdpersoon, voor wie je niet anders dan een enorm mededogen kan voelen, is indrukwekkend.
De lezer komt geleidelijk aan te weten wat het trauma is dat Mira zo kwelt en waar ze maar niet over kan praten. Ook niet met haar moeder, met wie ze de kwetsuren deelt. Langzaam komt er meer licht en lucht en is er zelfs weer ruimte voor de liefde.
Een roman, voor alle leeftijden, die nog wel een tijdje nazindert, vooral door de taal en het heftige onderwerp.
—
Eerder verschenen op Jaapleest
