Uitgerekte ‘human interest story’
Het tafereel waar Harthonger mee opent is voor talloze moeders met kleine kinderen herkenbaar. Een huiskamer met rondslingerend speelgoed en stapels post die nog moeten worden doorgewerkt, een baby die boven ligt te huilen en pas tot rust komt aan zijn moeders borst. Het sluit duidelijk aan bij de belevingswereld van een bepaalde doelgroep: de honderdduizenden jonge vrouwen met een gezin en veel sores aan hun hoofd. Mag je de debuutroman van de Limburgse Anne Keijzer daarmee bestempelen als chicklit, of is hij toch meer dan dat?
Ergens lijkt het of Harthonger meer pretenties heeft. Het verhaal zit ingewikkelder in elkaar dan je van chicklit zou verwachten. Door een brief die hoofdpersoon en moeder Stella tussen de post vindt komt ze erachter dat haar eerste liefde al een tijd geleden overleden is. Ze onderneemt een zoektocht naar het hoe en waarom van zijn dood, wat haar terugwerpt in de herinneringen aan hun relatie. Afwisselend spelen de hoofdstukken zich af in het heden en het verleden. Op die manier wordt het begin en het einde van hun liefdesgeschiedenis (en van haar geliefde) langzaamaan ontrafeld.
Maar ondanks die doordachte opzet daagt het boek je totaal niet uit. Alle gevoelens en overwegingen worden zo expliciet uitgespeld dat ze niets aan de verbeelding overlaten. ‘Soms is het wijs om je meegaand te gedragen. Er zijn in ieder geval minder conflicten’, is slechts een voorbeeld van een uitleggerige passage. Er zijn nog talloze andere, zoals deze:
‘Diep in haar hart is haar houding ten opzichte van Juliëtte ietwat ambivalent. Ze neemt het haar kwalijk dat ze niets van zich heeft laten horen in de tijd dat het slecht met haar ging. Als je echte goede vrienden bent vang je elkaar toch op in moeilijke tijden? Waarschijnlijk wist ze zich geen houding te geven. Of was ze te jong om te begrijpen wat er gebeurde? Ze begreep het zelf ook nauwelijks. Verdriet staat nooit op zichzelf, het gaat altijd gepaard met verlies van vrienden. Mensen houden niet van rouw.’
Toch kun je deze roman ook geen echte chicklit noemen. Wat daar typerend voor is, en wat de oppervlakkigheid ervan voor veel lezers compenseert, is de humor. Maar die ontbreekt in Harthonger volledig. Het is hier juist dramatiek ten voeten uit. Niet dat het verhaal daar zoveel aanleiding toe geeft: het gaat gewoon over een relatie die stukgelopen is, op de meest banale manier (beste vriendin heeft vriend afgepakt). Maar Stella huilt er nog jarenlang tranen met tuiten om en voert allerlei hysterische vertoningen op. Het is maar net hoe je een verhaal presenteert.
Harthonger vertelt niet meer en niet minder dan een alledaagse liefdesgeschiedenis. De emotie waarmee deze is omrand wordt nog niet eens subtiel opgeroepen, maar al te opzichtig uiteengezet. Dat blaast het verhaal op tot een grotesk melodrama. Het had beter, maar dan teruggebracht tot een artikel van twee pagina’s, in de Flair of Viva gepast.
